Berichten

Productiedatum: ergens in oktober 2017
Productietijd: 30 minuten
Prijs: een grote bos rode kunstrozen


Materiaal:

Bron: © Klunst.nl

Een oud schilderij met een vage, verlepte afdruk van een roos (afvalcentrum)
Acrylverf
Spuitvernis

Over dit Klunstwerk:

Toen ik het ding bij het afvalcentrum in de bak met recycle-rotzooi zag liggen, kreeg ik intens medelijden. Daar, in die troosteloze bak leek namelijk al, alsof de beeltenis, die ooit een roos had voorgesteld, maar dat al lang niet meer was, in stilte bitter huilde. Zonder tranen.

En huilen zonder tranen is nog triester, nog oeverlozer dan huilen met tranen. Mijn besluit stond vast: deze roos zou de tranen krijgen die haar toekwamen. Zo geschiede. Een pimpende penseelstreek hier, een kloddertje acryl daar, druipertje zus, blubje zo. Wat klunzige witte spetters en een paar waterige tranen als kliederkers op de taart.

Voilá, ze huilt. Zoals een roos behoort te huilen.
De klunstenaar is klaar.

 


‘De Huilende Roos’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

bron: eigen werk (T.L.)

Ooit al eens opgemerkt hoe mooi het is ’s nachts op de autosnelweg? Al die lichten die voorbij zoeven, de kleuren die zich als een film voor je afspelen? Mijn kinderen in ieder geval wel. En ze hebben de ‘lichtschilderij’-functie op hun foon ontdekt. Dat ook.

Dit resulteerde in een prachtige serie hypnotiserende, deels oerknalachtige Autobahn-fotoklunst.

Alle foto’s zijn gemaakt door mijn kroost (14 en – toen nog – 11), terwijl ik mij braaf op de 900 kilometer asfalt tussen Nederland en Oostenrijk concentreerde. Zo zie je maar: iedereen kan het, k(l)unstige foto’s maken, die zó in het museum kunnen hangen. Geen klunst aan.

Bron (alle foto’s): eigen werk T.L. (14) & K.L. (11)
© Klunst.nl

Productiedatum: 14 augustus 2017
Productietijd: ca. 15 minuten (inclusief kneedtijd)
Prijs: niet te koop (want nog in gebruik)


 

Bron: © Klunst.nl

Materiaal:

– Bestekmandje van IKEA-vaatwasser
– Rode Sugru
– Breinaald

Over dit Klunstwerk:

Een noodproject. Wegens messen die door kinderen met de punt naar beneden in de bestekmand worden gemieterd, is de onderkant van het mandje op meerdere plaatsen compleet doorboord. Daardoor valt bestek door het mandje heen en blokkeert de sproeiarmen onderin de machine. Gevolg: Vies blijvende vaat. Conclusie: dat moet gerepareerd worden. Een nieuwe bestellen is voor watjes.

Een waar klunstenaar denkt dan: waarom niet meteen een klunstwerk ervan maken? Zo gedacht, zo gedaan. Sugru, kneedbare siliconen, is mooi spul. Je kunt er MacBook-stroomkabels mee omhullen, of schoenzolen fixen. Je kunt er gaten mee vullen, of bloempotten lijmen. Je kunt er ook een bestekmandje mee repareren. Helaas was de donkergrijze Sugru op: ik had alleen nog maar rode.

Zo ontstond als vanzelf een waar klunstwerk. Bijna een labyrinth te noemen. De symmetrie is ver te zoeken, maar de rode, buigbare siliconenmassa vormde een meer dan uniek patroon op de onderkant van het grijze plastic. En een onverwachte 7. Met de breinaald werd het geheel stevig vastgedrukt rondom de broze grijze staafjes van het mandje.

Eens zien hoe lang dit zo’n mooi klunstwerk blijft. De lijm op het lijmpistool (eerste reparatiepoging) hield in ieder geval geen stand. Als dit ook niet werkt, mag Whirlpool me inderdaad een nieuw mandje sturen. Dan maar een watje.


‘Het stukke bestekmandje’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Productiedatum: 21-22 juni 2017
Productietijd: ca. 1,5 uur
Prijs: pak koffiebonen van de Lidl (die roze-rode verpakking)


 

Materiaal:

Bron: © Klunst.nl

 

Een oud Diddl-dienblad (afvalcentrum – metaalcontainer)
Acrylverf
Koffiemot (gedroogd) (echt, ja)
Spuitvernis

Over dit Klunstwerk:

Lastig. Dat was het. Een abstract ‘koffiekopje’, bijna niet herkenbaar (met opzet, natuurlijk), en met een 3D-rand van reliëfverf. En dan ook nog een beetje mooi rond (mislukt).
Lastig. Lastig.

Omdat het zo lastig was en ik ‘koffiedik KIJKEN’ wilde uitbeelden, heb ik er maar een soort van iris van gemaakt. Van een afstandje lijkt het dus een beetje op een vierkant oog. Met een beetje fantasie. Een beetje véél fantasie.

Bron: © Klunst.nl

Het dienblad zelf was niet om aan te zien: Diddl moest coûte que coûte verdwijnen. Eerst witten dus. En voorzien van een bruine koffierand.

De koffie zelf in het kopje draperen was geen punt, maar is nu wel een grote stip geworden, waar u van alles in kunt zien als u de ogen even sluit. Helaas ruikt het niet meer naar koffie vanwege de dragersmurrie en de vernislaag on top. Sorry. Als u een kunstwerk met stank zoekt, verwijs ik u graag door naar de ‘Smoley’.

Een ware kluns maakt natuurlijk éérst het haakje aan het werk en legt het vervolgens op tafel om te paraferen. Op de kop, wat dacht je dan.

En oh ja, ik heb de achterkant gesigneerd met een watervaste viltstift die de laag spuitlak niet standhield. Het woord ‘kijken’ is dus een beetje uitgelopen. Dan weet u dat ook.


‘Koffiedik kijken!’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

 

Bron: © Klunst.nl