modern art Archives

Berichten

‘De Huilende Roos’

Galerij

Productiedatum: ergens in oktober 2017
Productietijd: 30 minuten
Prijs: een grote bos rode kunstrozen

Materiaal:

Bron: © Klunst.nl

Een oud schilderij met een vage, verlepte afdruk van een roos (afvalcentrum)
Acrylverf
Spuitvernis

Over dit Klunstwerk:

Toen ik het ding bij het afvalcentrum in de bak met recycle-rotzooi zag liggen, kreeg ik intens medelijden. Daar, in die troosteloze bak leek namelijk al, alsof de beeltenis, die ooit een roos had voorgesteld, maar dat al lang niet meer was, in stilte bitter huilde. Zonder tranen.

En huilen zonder tranen is nog triester, nog oeverlozer dan huilen met tranen. Mijn besluit stond vast: deze roos zou de tranen krijgen die haar toekwamen. Zo geschiede. Een pimpende penseelstreek hier, een kloddertje acryl daar, druipertje zus, blubje zo. Wat klunzige witte spetters en een paar waterige tranen als kliederkers op de taart.

Voilá, ze huilt. Zoals een roos behoort te huilen.
De klunstenaar is klaar.

‘De Huilende Roos’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

oktober 28, 2017/0 Reacties/door klunstenaar

Lichtklunst! (Light Art)

Fotoklunst

bron: eigen werk (T.L.)

Ooit al eens opgemerkt hoe mooi het is ’s nachts op de autosnelweg? Al die lichten die voorbij zoeven, de kleuren die zich als een film voor je afspelen? Mijn kinderen in ieder geval wel. En ze hebben de ‘lichtschilderij’-functie op hun foon ontdekt. Dat ook.

Dit resulteerde in een prachtige serie hypnotiserende, deels oerknalachtige Autobahn-fotoklunst.

Alle foto’s zijn gemaakt door mijn kroost (14 en – toen nog – 11), terwijl ik mij braaf op de 900 kilometer asfalt tussen Nederland en Oostenrijk concentreerde. Zo zie je maar: iedereen kan het, k(l)unstige foto’s maken, die zó in het museum kunnen hangen. Geen klunst aan.

Bron (alle foto’s): eigen werk T.L. (14) & K.L. (11)
© Klunst.nl

september 14, 2017/0 Reacties/door klunstenaar

‘Het stukke bestekmandje’

Galerij

Productiedatum: 14 augustus 2017
Productietijd: ca. 15 minuten (inclusief kneedtijd)
Prijs: niet te koop (want nog in gebruik)

Bron: © Klunst.nl

Materiaal:

– Bestekmandje van IKEA-vaatwasser
– Rode Sugru
– Breinaald

Over dit Klunstwerk:

Een noodproject. Wegens messen die door kinderen met de punt naar beneden in de bestekmand worden gemieterd, is de onderkant van het mandje op meerdere plaatsen compleet doorboord. Daardoor valt bestek door het mandje heen en blokkeert de sproeiarmen onderin de machine. Gevolg: Vies blijvende vaat. Conclusie: dat moet gerepareerd worden. Een nieuwe bestellen is voor watjes.

Een waar klunstenaar denkt dan: waarom niet meteen een klunstwerk ervan maken? Zo gedacht, zo gedaan. Sugru, kneedbare siliconen, is mooi spul. Je kunt er MacBook-stroomkabels mee omhullen, of schoenzolen fixen. Je kunt er gaten mee vullen, of bloempotten lijmen. Je kunt er ook een bestekmandje mee repareren. Helaas was de donkergrijze Sugru op: ik had alleen nog maar rode.

Zo ontstond als vanzelf een waar klunstwerk. Bijna een labyrinth te noemen. De symmetrie is ver te zoeken, maar de rode, buigbare siliconenmassa vormde een meer dan uniek patroon op de onderkant van het grijze plastic. En een onverwachte 7. Met de breinaald werd het geheel stevig vastgedrukt rondom de broze grijze staafjes van het mandje.

Eens zien hoe lang dit zo’n mooi klunstwerk blijft. De lijm op het lijmpistool (eerste reparatiepoging) hield in ieder geval geen stand. Als dit ook niet werkt, mag Whirlpool me inderdaad een nieuw mandje sturen. Dan maar een watje.

‘Het stukke bestekmandje’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

augustus 15, 2017/0 Reacties/door klunstenaar

‘Koffiedik kijken!’

Galerij

Productiedatum: 21-22 juni 2017
Productietijd: ca. 1,5 uur
Prijs: pak koffiebonen van de Lidl (die roze-rode verpakking)

Materiaal:

Bron: © Klunst.nl

Een oud Diddl-dienblad (afvalcentrum – metaalcontainer)
Acrylverf
Koffiemot (gedroogd) (echt, ja)
Spuitvernis

Over dit Klunstwerk:

Lastig. Dat was het. Een abstract ‘koffiekopje’, bijna niet herkenbaar (met opzet, natuurlijk), en met een 3D-rand van reliëfverf. En dan ook nog een beetje mooi rond (mislukt).
Lastig. Lastig.

Omdat het zo lastig was en ik ‘koffiedik KIJKEN’ wilde uitbeelden, heb ik er maar een soort van iris van gemaakt. Van een afstandje lijkt het dus een beetje op een vierkant oog. Met een beetje fantasie. Een beetje véél fantasie.

Bron: © Klunst.nl

Het dienblad zelf was niet om aan te zien: Diddl moest coûte que coûte verdwijnen. Eerst witten dus. En voorzien van een bruine koffierand.

De koffie zelf in het kopje draperen was geen punt, maar is nu wel een grote stip geworden, waar u van alles in kunt zien als u de ogen even sluit. Helaas ruikt het niet meer naar koffie vanwege de dragersmurrie en de vernislaag on top. Sorry. Als u een kunstwerk met stank zoekt, verwijs ik u graag door naar de ‘Smoley’.

Een ware kluns maakt natuurlijk éérst het haakje aan het werk en legt het vervolgens op tafel om te paraferen. Op de kop, wat dacht je dan.

En oh ja, ik heb de achterkant gesigneerd met een watervaste viltstift die de laag spuitlak niet standhield. Het woord ‘kijken’ is dus een beetje uitgelopen. Dan weet u dat ook.

‘Koffiedik kijken!’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

juli 20, 2017/0 Reacties/door klunstenaar

‘Kip zonder Kop’ (IS-kip)

Galerij

Productiedatum: 24-05-2017
Productietijd: 15 minuten
Prijs: een gouden ei

Bron: © Klunst.nl

Materiaal:

Een oud, weggegooid schilderij met voorgestanste, dieperliggende rand (afvalcentrum – houtcontainer)
Een metalen kipdingetje (afvalcentrum – ijzerwarencontainer)
Acrylverf
Spuitvernis

Over dit Klunstwerk:

Een hele snelle. Plankje wit rolleren, randen slordig ‘verzilveren’.
Kop met knijptang van kip afknijpen, hals ‘bewerken’ met acrylbloed.
Lijmpistool ter hand nemen, kip opplakken, afspuiten, klaar. Eitje!!

Maar: je kunt er natuurlijk ook een IS-kip in zien.
Of een onthoofde ridder met pluim.
Of gewoon niks. Maar wel in 3D!

‘Kip zonder Kop’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

juli 6, 2017/0 Reacties/door klunstenaar

‘In je broekje!’

Galerij

Productiedatum: juni 2017
Productietijd: in totaal ca. 2,5 uur
Prijs: n.o.t.k. c.q. tegen opbod (zonder einddatum: wanneer ik tevreden ben met het bod, mag ie weg).

Materiaal:

1 Vierkant stuk MDF-plaat, lichtelijk beschadigd (afvalcentrum)
1 Tangaslipje met tijgerprint (van de Action)
Haar (waar dat haar vandaan komt, mag u zelf bedenken)
Acrylverf, vernis, lakspray
Mini-spijkertjes

Over dit Klunstwerk:

A true piece of ass. Dat is het. Een dubbelschilderij ook: mocht u de voorkant zat zijn, kunt u het klunstwerk omdraaien en een tijd lang naar de kont staren. En vice versa, natuurlijk. Oorspronkelijk wilde ik er middels een scharnier aan de zijkant een klapschilderij van maken. Toen het scharnier er eenmaal aangeschroefd was, bedacht ik – kluns – mij dat dat ding helemaal niet nodig was: met een haakje aan de bovenkant en eentje in de muur kan het schilderij natuurlijk ook gewoon omgedraaid opgehangen worden. Bovendien was een scharnier in het dijbeen absoluut niet mooi om te zien.

Dus ding er weer vanaf gesloopt, twee dijbeen-piercings achterlatend. Niet mooi, maar zie beide putjes c.q. bergjes als pukkels of sinaasappelhuid en hop, de natuurlijkheid is weer teruggekeerd. Hetzelfde geldt voor de beschadigingen van de houten plaat: een keizersnede, automutilatie, muggenbulten, alles is mogelijk. Bovendien heeft de dame duidelijk een buikje en een behoorlijke kont. Toch is het geen autobiografische klunst: mijn kont is nog véél groter.

De clou van dit Klunstwerk: Onder c.q. in het broekje gaat de ‘natuurlijkheid’ door! Maar: enkel degene die dit werk weet te bemachtigen, mag het broekje aan de kant schuiven om de onderliggende schoonheid te bewonderen. Broekje uittrekken kan overigens niet: aan de zijkanten is het met kleine spijkertjes bevestigd, anders zakt het ding steeds af. Wie biedt?

(bieden mag in de comments, of per mail aan: klunstenaars@gmail.com

‘In je broekje!’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

juni 30, 2017/0 Reacties/door klunstenaar

Kunst is… niets?!?

Blog

Zo makkelijk is het. Een spotje op een witte muur en zeggen: “Dit is onzichtbare kunst.” En dat is het dan ook. Mensen staan er bewonderend voor te drentelen: “Ja, ja, prachtig… zie jij erin, wat ik zie? Mijn fantasie slaat echt op hol bij deze creatie… geweldig!”

Invisible Art. Vergelijkbaar met de ‘Nieuwe Kleren van de Keizer’. De 27-jarige Lana Newstrom maakt zulke kunst en noemt zichzelf een nieuwetijdse artist. Kunstenaar van ‘niets’. Zelf zegt ze: “Just because you can’t see anything, doesn’t mean I didn’t put hours of work into creating a particular piece.” Daar hebben we nooit aan getwijfeld, Lana.

Kijk (luister) ook eens naar dit filmpje, dan snapt u het misschien wat beter:

https://youtu.be/4-HZBQrT5Hw

Zelf vindt ze dat ze de prachtigste werken produceert: als je maar genoeg inbeeldingsvermogen en fantasie hebt!

Wel, ik heb nu ook een ‘Lana’ aan de muur hangen! In de keuken. Naast mijn kunst-olijfboompje; daar vond ik het werk echt passend:

Mijn eigen ‘Lana Newstrom’!

Wat nou, u ziet het niet? Jemig zeg. Nou, goed dan, ik zet er even een spotje op:

Mijn ‘Lana Newstrom’ in the spotlights (dat streepje is van de onderkant van de IKEA-papierlamp. Excuses daarvoor; het werpt een ietwat verwarrende schaduw op het werk…)

U ziet het nog stééds niet? Ach, ik had niet anders verwacht. Eigenlijk ís het ook niets…
Maar het is práchtig. Toch?

Een prachtige hoax, dat is het namelijk. Lana heeft als zodanig nooit bestaan, en ze produceerde dus ook nooit dat ‘grote, kunstige niets’. De afbeelding is van een ‘gewone’ fotogalerie (Phil Stern’s Photograhy Exhibition in Milaan in 2010 – zie hier het origineel), maar de kunstwerken zijn weggephotoshopt, zodat het lijkt alsof al die mensen naar een kunstige leegte staan te staren.

Het ‘kunstnieuws’ ging viraal en veroorzaakte veel ophef over de zin en onzin van kunst en over de snobistische kunstcritici. Desalniettemin laat dit geval van ‘This is That’ heel goed zien, dat de hedendaagse moderne visuele, abstracte en minimalistische kunst behoorlijk op de schopstoel zit. Niet alles wordt meer voor ‘zoete kunst’ geslikt. En dat is maar goed ook, want we kunnen immers allemáál niets!

juni 3, 2017/0 Reacties/door klunstenaar

‘Life in Bubble Plastic’

Galerij

Productiedatum: 25 mei 2017
Productietijd: 20 minuten (in totaal)
Prijs: moeilijk te verkopen; de duurzaamheid van dit klunstwerk is door het niet al te robuuste bubble plastic niet gegeven. Als u ’t echt wilt hebben, valt erover te praten.

Materiaal:

1 stuk laminaat (afvalcentrum)
acrylverf (wit, zwart, rood)
bubble plastic (Amazon)
duct tape

Over dit Klunstwerk:

De post leverde mij mijn pot met 2,5 liter witte acryl-primer (je moet die oude planken en schilderijen van het afvalcentrum toch ergens mee insmeren voordat je eroverheen kunt kalken).

Tot mijn grote vreugde zat deze pot in geweldig mooi, groot bubble plastic verpakt. Ik pakte mijn hoofd ermee in en riep tegen mijn zoon: “Joehoe! Wie deut mie wat! Níémand kan mij nog wat doen: ik leef vanaf nu in bubble plastic!”
“Niet lang meer, zo te zien,” mompelde hij.

Enfin, het idee was geboren. Een knullig Chinees teken. Betekenis: “Leven”. Zeggen ze. Na mijn klunzige naschilderen heeft het waarschijnlijk een geheel andere betekenis (Scheiße!). Dit in combinatie met eromheen geducttapete folie.

Wat dat bloed (niet echt dit keer, no worries) daar doet? Dat laat ik over aan uw eigen interpretatie. Mij lijkt het duidelijk, in terror times als deze…

Ik heb overigens hemel en aarde moeten bewegen om de bubbelfolie uit de vingers van mijn pubers te houden. Rottige bubbelknijpterroristen.

‘Life in Bubble Plastic’

[Ja, ik weet het. Zelfs de foto’s zijn klunzig. Dat hoort zo.]

juni 2, 2017/2 Reacties/door klunstenaar

‘De Groeten van Hannibal’

Galerij

Subtitel: ‘Het verklote klunstwerk’

Productiedatum: in de periode van 18 t/m 21 mei
Productietijd: onbekend wegens aansluitende restauratie
Afmetingen: ca. 16 x 16cm (klein dus. Past overal)
Prijs: n.o.t.k.

Materiaal:
Een oud ‘iets’ (soort van asbaktegel) van het afvalcentrum, lichamelijke restanten/materialen (19 nagels, 3 korstjes (been), 1 blaar (hier nog aan de vinger te bewonderen, gevolg van klunstwerk ‘Smoley‘), 6 druppels bloed, schaamhaar), secondenlijm, acrylverf, spuitlak, foute vernis, meer acrylverf, goede vernis (transparante lak).

Over dit Klunstwerk:
‘De groeten van Hannibal’ is een klunstwerk bij uitstek. De productietijd is aanzienlijk vergroot door het feit dat ik het werk met een nieuwe vernis afwerkte. Deze vernislaag werd echter niet ‘glashelder’, zoals op de verpakking stond, maar bleef melkachtig wit, waardoor de groet zelf, de doodskopvlinder, nog maar nauwelijks te zien was. Een nachtvlinder met een melkmuil was het resultaat. Ja, ik kluns.

Aldus volgde dus de moeizame restauratie van het werk, dat op zich al een priegelwerk van jewelste was. De nagels – van mij als ook van dhr. Koelman, aangezien mijn nagels te klein waren en niet snel genoeg weer aangroeiden, i.t.t. het schaamhaar – waren enkel met pincet te positioneren. De korstjes en blaarrestanten evenzo. Het bloed was daarentegen weer makkelijker: gewoon druppen.

Mag u raden waar al die lichamelijke restmaterialen nu werkelijk gebleven zijn in dit werk. Overigens: mocht u dit klunstwerk weten te bemachtigen, kunt u dit door de afwerking met lak eventueel ook als asbak gebruiken (geen garantie wegens mogelijk niet geheel ongiftige dampen van nagels en lak). Een peuk uitdrukken op een klunstwerk, wat is er mooier? Mocht u echter juist (voor langere tijd) willen stoppen met roken, adviseer ik u de aanschaf van het klunstwerk ‘Smoley‘.

Ik ga ervan uit dat de titel geen verdere uitleg behoeft.

Ik heb hier dus daadwerkelijk een stukje van mezelf in gestopt. A true piece of me.

NB: in reactie op 37 binnengekomen mails:
dit klunstwerk heeft geen enkele connectie met de recente gebeurtenissen. Mocht u zich er toch op de een of andere manier door gekwetst voelen, dan ligt dat aan u. Niet aan mij.

mei 25, 2017/0 Reacties/door klunstenaar

“We go to the Gallery!”

Blog

Bron: Amazon.com

Zelfs kinderen bespeuren vandaag de dag de mate waarin ‘moderne kunst’ over het paard (van Troje) getild is. En als ze het niet merken, zijn er zowaar kinderboeken die op donkere, sarcastische wijze beschrijven, hoe tot welke leegte de pretentieuze ‘modern art’ uitgegroeid is.

Neem bijvoorbeeld het in jaren ’60 Ladybird-stijl geschreven en getekende kinderboek ‘We go to the Gallery’ van de Britse auteur Miriam Elia. Ik zag het en sloot het gelijk in de armen. Wat een heerlijkheid.

Miriam Elia (1982, London) is een multidisciplinaire ‘artieste’ en comedy-schrijfster. Het boek is daadwerkelijk bedoeld voor schoolgaande kinderen; bedoeld om te leren lezen. In theorie natuurlijk. In de praktijk wordt het boek eerder als ironisch verzamelwerk voor volwassenen opgevat.

De uitgeverij zelf (Dung Beetle Ltd.) is ook een juweeltje. Zij vermelden op hun homepage:

“Dung Beetle continue to produce high quality books and early learning tools covering a range of sensitive or difficult topics. Their key goal is simple: To embed core literacy and numeracy skills into the child’s first knowledge of evil and death […] For just as the humble dung beetle gathers faeces from the forest floor in which to lay its eggs, the child also lays ‘eggs of knowledge’ in the turd of its own mind.”

Educatief as hell, met het motto:

est doctrina de stercore
(from shit comes learning)

Hear hear.

Bron: Amazon.com

Gedurfd om in zo’n boek de hypocrisie van de moderne beeldende kunst op dergelijk sarcastische, donkere wijze over te brengen.

Miriam Elia wilde overigens geen subsidie voor haar kinderboek: ze haalde via Kickstarter een toereikend bedrag (ca. 5000 pond) op, om het boek vervolgens in eigen beheer uit te geven.
Applaus voor Miriam!

[Het boek alias verzamelobject is overigens gewoon >> hier << te bestellen, bij Amazon. En nee, ik heb geen aandelen.]