Berichten

Het is even stil geweest hier op Klunst. ‘Even’ als in: een dik jaar. Dat had een hoop redenen. Eén daarvan was een complete verhuizing. Niet van de site (die komt nog), maar van de klunstenaar zelf. En het leven tussen dozen en met de hele nasleep van de bouw maakt het produceren van klunst toch wat lastig.

Inmiddels heb ik een heel nieuw ‘atelier’ (wat geen atelier is, want dat hebben klunstenaars niet nodig; gewoon een tafel met een berg utensilien is voldoende), inclusief een hoop witte muren voor een eigen privé-galerie. Eentje is er al vol. Op anderen is nog zat plek. Die komt óók vol, want er is toch geen (IS-)kip die mijn creaties wil kopen. Niet eens voor een doos wijn.

Maakt niet uit; die wijn koop ik zelf wel. En zo kan ik mijn baby’s dagelijks bekijken.
Niemand anders doet het immers.

En ik zag dat het zo goed was.

Ja, u ziet het goed. Dat daar in het midden is géén klunst, maar ware kunst: een portret van mij, gemaakt door de grote Godpipo (Arjan)! Ik vond het portret daar prachtig staan, zo tussen de ‘Smoley’ (Smoking Smiley) en het wendbare ‘In je broekje!’-schilderij (met echte tanga, schaamhaar en billenkant)

 

Productiedatum: ergens in oktober 2017
Productietijd: 30 minuten
Prijs: een grote bos rode kunstrozen


Materiaal:

Bron: © Klunst.nl

Een oud schilderij met een vage, verlepte afdruk van een roos (afvalcentrum)
Acrylverf
Spuitvernis

Over dit Klunstwerk:

Toen ik het ding bij het afvalcentrum in de bak met recycle-rotzooi zag liggen, kreeg ik intens medelijden. Daar, in die troosteloze bak leek namelijk al, alsof de beeltenis, die ooit een roos had voorgesteld, maar dat al lang niet meer was, in stilte bitter huilde. Zonder tranen.

En huilen zonder tranen is nog triester, nog oeverlozer dan huilen met tranen. Mijn besluit stond vast: deze roos zou de tranen krijgen die haar toekwamen. Zo geschiede. Een pimpende penseelstreek hier, een kloddertje acryl daar, druipertje zus, blubje zo. Wat klunzige witte spetters en een paar waterige tranen als kliederkers op de taart.

Voilá, ze huilt. Zoals een roos behoort te huilen.
De klunstenaar is klaar.

 


‘De Huilende Roos’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Zo makkelijk is het. Een spotje op een witte muur en zeggen: “Dit is onzichtbare kunst.” En dat is het dan ook. Mensen staan er bewonderend voor te drentelen: “Ja, ja, prachtig… zie jij erin, wat ik zie? Mijn fantasie slaat echt op hol bij deze creatie… geweldig!”

Invisible Art. Vergelijkbaar met de ‘Nieuwe Kleren van de Keizer’. De 27-jarige Lana Newstrom maakt zulke kunst en noemt zichzelf een nieuwetijdse artist. Kunstenaar van ‘niets’. Zelf zegt ze: “Just because you can’t see anything, doesn’t mean I didn’t put hours of work into creating a particular piece.” Daar hebben we nooit aan getwijfeld, Lana.

Kijk (luister) ook eens naar dit filmpje, dan snapt u het misschien wat beter:

https://youtu.be/4-HZBQrT5Hw

Zelf vindt ze dat ze de prachtigste werken produceert: als je maar genoeg inbeeldingsvermogen en fantasie hebt!

Wel, ik heb nu ook een ‘Lana’ aan de muur hangen! In de keuken. Naast mijn kunst-olijfboompje; daar vond ik het werk echt passend:

Mijn eigen ‘Lana Newstrom’!

Wat nou, u ziet het niet? Jemig zeg. Nou, goed dan, ik zet er even een spotje op:

Mijn ‘Lana Newstrom’ in the spotlights (dat streepje is van de onderkant van de IKEA-papierlamp. Excuses daarvoor; het werpt een ietwat verwarrende schaduw op het werk…)

U ziet het nog stééds niet? Ach, ik had niet anders verwacht. Eigenlijk ís het ook niets…
Maar het is práchtig. Toch?

Een prachtige hoax, dat is het namelijk. Lana heeft als zodanig nooit bestaan, en ze produceerde dus ook nooit dat ‘grote, kunstige niets’. De afbeelding is van een ‘gewone’ fotogalerie (Phil Stern’s Photograhy Exhibition in Milaan in 2010 – zie hier het origineel), maar de kunstwerken zijn weggephotoshopt, zodat het lijkt alsof al die mensen naar een kunstige leegte staan te staren.

Het  ‘kunstnieuws’ ging viraal en veroorzaakte veel ophef over de zin en onzin van kunst en over de snobistische kunstcritici. Desalniettemin laat dit geval van ‘This is That’ heel goed zien, dat de hedendaagse moderne visuele, abstracte en minimalistische kunst behoorlijk op de schopstoel zit. Niet alles wordt meer voor ‘zoete kunst’ geslikt. En dat is maar goed ook, want we kunnen immers allemáál niets!

GingerDeel @gingeraleplus (bron: © LiqueAngel.nl)

Gisteren liet zij wederom een dame lachen bij de overhandiging van haar nieuwe werk: ‘The Smile’; weer een indrukwekkend portret afgeleverd.

A self-made lady artist: Lique Angel.

Of haar portretkunst in ieders smaak valt, blijft de vraag. Is het ware kunst? Of is het een kunstig naschilderen van een foto (wat vele andere kunstenaars overigens ook doen)? Wel, in principe is dat irrelevant. Feit is dat ze haar werk uitermate goed, vakkundig en op originele wijze maakt én ook dusdanig in de markt gezet heeft. Op eigen kracht. Zoals het hoort.

Ze heeft een nieuwe, eigen stijl van portretschilderen ontwikkeld, die ze zelf ‘minimaal realisme’ noemt. Lique is grotendeels autodidact: het ‘verdwaalde’ jaartje kunstacademie wil ze zelf niet meetellen.

‘Zelfbehoud’ (bron: © LiqueAngel.nl)

Op haar site vertelt ze:
“Zonder al teveel fratsen en met zo min mogelijk details probeer ik menselijke kenmerken in hedendaagse sfeer te schilderen.”
En dat doet ze goed: na de – met de huidige moderne (foto)technieken geen probleem meer zijnde – ‘schetsfase’ volgt pas het echte werk: met kleurschakeringen, lijnen, schaduwwerking en zelfs grote vlakken het portret met ambachtelijke schildertechniek met olieverf op het doek brengen. (Meer over haar werkwijze)

Als je al haar werken eens bekijkt, zie je de evolutie van haar schilderkunst. Het ‘minimale’ was in den beginne wel erg sterk aanwezig. Gaandeweg worden de lijnen duidelijker, preciezer en vooral subtieler. Inmiddels heeft ze meer dan 100 werken afgeleverd, waaronder ook (deels zwaar) erotische. Vergelijk de beginwerken eens met haar huidige, dan begrijpt u wat ik bedoel qua ‘evolutie’.

Lique’s meesterzet: ze schilderde BN’ers en ook internationale beroemdheden, waardoor ze opviel met haar geheel eigen stijl. Zelfs het nieuwsaccount rond Ricky Gervais merkte haar werk op en was zeer gecharmeerd:

Portret Ricky Gervais (bron: © LiqueAngel.nl)

Mike Di Bello @Madbello (bron: © LiqueAngel.nl)

Maar ook de minder bekende mens is geen uitzondering in haar oeuvre: Vele twitteraars, zoals Mike Di Bello (@Madbello), GingerDee (@gingeraleplus, zie foto bovenaan deze blog) en Annemieke (@A_Mieke), zijn ook al op eigenzinnige wijze vastgelegd.

@A_Mieke (bron: © LiqueAngel.nl)

Zelfs het schilderen van de ‘grote, oude meesters’ schuwt ze niet. Van Gogh, Rembrandt, Dali, you name it. Met veel kleur of juist in minimalistisch zwart-wit, het resultaat mag er steeds weer zijn. En het mooie van haar kunst? De prijs is te behappen! Ze heeft zelfs een hele serie ‘Artfordables’ geproduceerd. Betaalbare kunst dus.

Het werk van Lique Angel is – in de ogen van *Klunst* – een prima voorbeeld van vakmanschap en originaliteit, gecombineerd met goede marketing én betaalbaarheid. Chapeau!

Van Gogh (bron: © LiqueAngel.nl)

Dali (bron: © LiqueAngel.nl)

Rembrandt (bron: © LiqueAngel.nl)

bron: L.Bartels – vinger gebrand (bij het maken van dit klunstwerk en dus (nog) niet bij het definiëren van kunst).

Je kunt er je vingers lelijk aan branden: KUNST en de definitie daarvan. Wat is gepruts, wat is prachtig, wat is gekluns en wat ware kunst? Wiens smaak en oordeel zijn daarbij van belang? Wiens ‘oh, maar dát vind ik pas kunst!’ doet er totaal niet toe? En wie of wat is dan überhaupt een kunstenaar?

DEFINIEERT U MAAR LEKKER

Een van de gangbare definities: “Een kunstenaar is een persoon die zich wijdt aan ‘de creatie en/of uitvoering of interpretatie van artistieke oeuvres in de audiovisuele en beeldende kunsten, in de muziek, de literatuur, het spektakel, het theater en de choreografie.’ (Bron: RSVZ)

Ik beperk mij hier op ‘Klunst’ uitdrukkelijk tot de beeldende kunsten, de (modern) visual arts. De overige genoemde kunstsectoren zijn weer subject van een geheel andere discussie, daar wens ik mijn vingers nu nog even niet aan te branden. Maar wat is dan beeldende kunst?

‘Kunstenares’ Tinkebell heeft zelfs meerdere definitie-pogingen gewaagd, zoals ooit (2015) in Trouw en in recenter een filmpje van GeenStijl. In die laatste video openbaarde zij DE definitie:

“Wanneer een kunstenaar iets tot kunst benoemt, dan is het kunst.”

GESTRUIKELD

Daar struikelde ik natuurlijk meteen overheen. Een bevriend kunstenaar zei namelijk precies het tegenovergestelde:

“Zelfbenoemde kunst en kunstenaars bestaan niet. Kunstenaars zijn mensen
die een opleiding gevolgd hebben aan een Hogeschool voor de Kunsten.
Wat zij ‘maken’, noem je ‘werk’. Of dat werk ook daadwerkelijk kunst is,
moet blijken. Maar dat kun je niet (nooit) zélf als kunstenaar stellen.”

(Dank je, Erwin de Vries!)

En daar hebben we HET punt. Meteen ook míjn punt. Of dat ‘werk’ van al die kunstenaars daadwerkelijk kunst is, dáár kun en mag je namelijk wel degelijk over twisten. Of het mooi is, doet er niet toe. Want onbetwistbare smaak en zo. Maar óf het kunst is, dát is de vraag.

TERUG NAAR AF: WAT IS DAN KUNST?

Tinkebell – daar is ze weer – geeft in Trouw (zie link hierboven) een aantal doorgaans gestelde randvoorwaarden.

“Kunst moet esthetisch zijn, kunst moet je aan het denken zetten,
kunst moet tastbaar zijn en kunst met dieren is geen echte kunst
(om wat ‘voorwaarden’ te noemen). Het kunstenaarschap is een
vrij beroep, wat betekent dat iedereen kan zeggen dat hij of zij
kunstenaar is en dat iedereen dus kan zeggen dat wat hij of zij
maakt of presenteert, een kunstwerk is
.”

Dat klinkt een beetje als de job van ‘consultant’. Ook een vrij beroep; iedereen kan zichzelf consultant in de wat-dan-ook noemen. Het werk dat afgeleverd wordt, noemt de consultant dan ‘professioneel advies’. Maar of dat advies ook daadwerkelijk een advies is, een GOED advies, dat hangt weer van de context af waarin hij dat advies geeft. En of hij binnen die context verstand van zaken heeft. Geeft hij bijvoorbeeld het geweldige advies ‘pies niet tegen de wind in!’ aan een zwangere, bedlegerige vrouw, kun je je afvragen of hij ze nog allemaal op een rijtje heeft. Zegt hij hetzelfde tegen een 1o-jarig knulletje op de Afsluitdijk, die net zijn gulp openritst om eens even flink te wateren, is zijn advies geheel zinvol en op z’n plaats. Een waar consultant.

CONTEXT IS ALLES

Blijkbaar hangt kunst dus vooral van de context af. Van de bedoeling, de intentie. Wat wil de maker ermee bereiken? Tegenwoordig is iets dus al ‘kunst’ als het vernieuwend is (nog nooit eerder gedaan), als het stof doet opwaaien (‘moet dát kunst zijn?!? Schande!!’), als het kritiek oplevert, als het reactief is en zodoende weer reacties uitlokt. Je vindt met je werk ergens iets van en wat dat dan is, maakt niet uit.

Vriendkunstenaar Erwin zei echter ook het volgende:

“Sinds ca. 100 jaar (Duchamp) is mooi (of knap, of technisch vaardig)
geen argument meer voor kunst. 
Mooi (of knap gemaakt),
is überhaupt geen interessant uitgangspunt, zo is gebleken.

Iets wat je ‘mooi’ vind kun je bijvoorbeeld enkel nog maar
‘minder mooi’ gaan vinden.”

Ik ben Erwin erg dankbaar voor zijn fijne input en goede inzichten. Maar: mooi is dus klaarblijkelijk ongewenst geworden (en smaak is ook niet meer van belang). Vakmanschap is eveneens volledig irrelevant. Je doet iets ondefinieerbaars als kunstenaar en dat heeft dan maar kunst te zijn. En moet ook nog eens als zodanig gewaardeerd worden. Moet.
Daartegen wens ik te ageren.

DOORSNEE BURGERTRUT

Ik doe nu net even alsof ik de doorsnee burgertrut ben, die ik in feite ook gewoon ben, en vraag me af: wat MOET ik dan met die klunzige, gekunstelde creaties?
Ik vind ze al niet mooi, dus minder mooi gaat het zeker niet meer worden.
Ik vind ze veel te duur; duizenden euro’s voor een paar slordige, klunzige vegen op een doek, vreet dat zelf maar op.
Ik vind ze over het paard getild, snobistisch; als je de kunstwaarde ervan niet inziet, ben je per definitie een cultuurbarbaar en een te simpele ziel om het ‘werk’ te begrijpen en te doorgronden.
Ik vind ze door de strot geduwd, want de Nederlandse moderne kunstenaars die wél van hun kunst kunnen leven, omdat het daadwerkelijk iets voorstelt (m.a.w. vakkundig, esthetisch, etc.), kun je op één hand tellen; de rest moet grof gesubsidieerd worden zodat zij hun ‘controversiële, vernieuwende werk’ en masse af kunnen blijven leveren.

Maak mij als simpele burger dan maar eens duidelijk waarom kunst móét, waarom ik mee moet betalen aan die tsunami van overbodige kunstwerken. Aan gekunstel wat in feite enkel gekluns is en wat iedere oppervlakkige geest kan maken.

UITGEHOLD EN LEEG

De moderne en abstracte kunst van tegenwoordig is uitgehold, leeg, soms zelfs niet eens meer tastbaar. Het overgrote deel van de huidige ‘kunst’ is enkel nog bedoeld om een of ander warrig statement te maken, dat in zo wollig mogelijke zweefwoorden in de bijsluiter van het ‘werk’ omschreven wordt. Zonder omschrijving snap je er namelijk al helemaal geen bal meer van.

Bron: © Klunst.nl

Vakmanschap (oude meesters!) is klaarblijkelijk al lang en breed overbodig. Maar… hoe komt het dan dat het handjevol kunstenaars, dat wél op eigen kracht is doorgebroken (daarover later mee, zie overigens ook de True Artist Alerts) blaken van het vakmanschap, van de kunde? Zou de waardering en erkenning die hen ten deel valt, dan tóch misschien daaraan liggen?

De wereld der moderne kunst is verworden tot de eentonige massaproductie van non-creatieve statements, die in feite zo bij het grof vuil kunnen.

PLOPSALAND DER KUNSTEN

Kunst moet dus NIET. Kunst mág. Omdat niemand voor een ander kan en mag definiëren, wat kunst genoemd mag worden en wat niet. En dat is nu precies wat er wél gebeurt in het Plopsaland der Modern Visual Arts. Het is een gekunstelde, artificiële wereld geworden, die van selectief en discriminerend uitgedeelde subsidies aan elkaar hangt.

De art experts, de kunstadviescommissies, maar ook de subsidiërende instanties en bijvoorbeeld het Mondriaanfonds ( = overheidsgeld); zíj bepalen wat in Nederland ‘kunst’ is en wie ’talent’ heeft.
En dat heb je maar te slikken.
En te betalen, graag.

Reinier Berendsen is een klasse apart: een true artist. Hij schildert op miraculeuze wijze stadsbeelden, gebouwen en zelfs auto’s, waarbij het accent altijd ligt op de lichtval en schaduwwerking. Schaduwen maken zijn schilderijen dynamisch, terwijl ze tegelijkertijd door de vaak strakke lijnen een zekere statigheid uitstralen. Door het spel van licht en donker kun je je bijna ter plaatse voelen.

Ieder schilderij is perfect: de lijnzetting, de precisie, de details, alles past. Mensen zul je op zijn schilderijen niet snel vinden; alles draait om objecten, constructies, spiegelingen, lichtinvallen. Extreem exact geschilderd. Extreem moeilijk. Extreem mooi.

Bron: Reinier Berendsen (Facebook) (with permission)

Ook Reiniers foto’s vallen duidelijk in de categorie ‘kunstfotografie’: hetzelfde spel met lichtinvallen en schaduwen. Je moet er oog voor hebben. Dat oog heeft hij.

Een timelapse-video laat zien hoe hij de Brooklyn Bridge schilderde:

Reinier heeft zich puur met zijn vakmanschap op eigen kracht naar de top gewerkt. Toen hij nog niet van zijn kunst kon leven, had hij allerhande andere jobs om in zijn levensonderhoud te voorzien. Zoals het hoort, in de ogen van Klunst. Reiniers schilderijen zijn inmiddels echter – hoe kan het ook anders – enorm in trek. Ze zijn enkel te koop via zijn galerie. Meer van zijn werk kun je hier bekijken: MPV Gallery

Mijn absolute favoriet: Trump Tower, weerspiegeld in de motorkap van een BMW. Ontzettend knap gedaan. Alleen kan ik in dit schilderij zelfs na uren van tureluren nog steeds dat roemruchte koffertje niet vinden.

bron: Reinier Berendsen (Facebook) (with permission)

De ‘True Artist Alert’:
Een nieuwe rubriek om ware kunstenaars mét uitmuntend vakmanschap te laten zien. Want die zijn er. De eerste: Thijme Termaat.

Over Thijme’s kunst zelf valt te twisten: het is je smaak of het is ’t niet. Zoals dat het geval is bij alle kunst en visual art. Maar dat deze man een vakman is, is overduidelijk. Alleen de manier waarop hij schildert, is al opzienbarend. Vaak met links en rechts, met twee penselen tegelijk, tot in de fijnste details. Je moet het maar kunnen.

Over bovenstaand schilderij en het maken van de video deed hij overigens 2,5 jaar. Aangezien de concurrentie moordend is op de volledig overspoelde visual art-markt, bedacht Thijme dit project, inclusief timelapse-video, om zo meer in de picture te komen. Dat lukte: met deze video brak hij door. De video trok miljoenen kijkers en zijn schilderijen gaan nu als warme broodjes over de toonbank.

Zelfs de manier waarop hij het ontstaansproces van zijn kunst visualiseert, is al kunstig op zich: