Berichten

bron: eigen werk (T.L.)

Ooit al eens opgemerkt hoe mooi het is ’s nachts op de autosnelweg? Al die lichten die voorbij zoeven, de kleuren die zich als een film voor je afspelen? Mijn kinderen in ieder geval wel. En ze hebben de ‘lichtschilderij’-functie op hun foon ontdekt. Dat ook.

Dit resulteerde in een prachtige serie hypnotiserende, deels oerknalachtige Autobahn-fotoklunst.

Alle foto’s zijn gemaakt door mijn kroost (14 en – toen nog – 11), terwijl ik mij braaf op de 900 kilometer asfalt tussen Nederland en Oostenrijk concentreerde. Zo zie je maar: iedereen kan het, k(l)unstige foto’s maken, die zó in het museum kunnen hangen. Geen klunst aan.

Bron (alle foto’s): eigen werk T.L. (14) & K.L. (11)
© Klunst.nl

Productiedatum: 14 augustus 2017
Productietijd: ca. 15 minuten (inclusief kneedtijd)
Prijs: niet te koop (want nog in gebruik)


 

Bron: © Klunst.nl

Materiaal:

– Bestekmandje van IKEA-vaatwasser
– Rode Sugru
– Breinaald

Over dit Klunstwerk:

Een noodproject. Wegens messen die door kinderen met de punt naar beneden in de bestekmand worden gemieterd, is de onderkant van het mandje op meerdere plaatsen compleet doorboord. Daardoor valt bestek door het mandje heen en blokkeert de sproeiarmen onderin de machine. Gevolg: Vies blijvende vaat. Conclusie: dat moet gerepareerd worden. Een nieuwe bestellen is voor watjes.

Een waar klunstenaar denkt dan: waarom niet meteen een klunstwerk ervan maken? Zo gedacht, zo gedaan. Sugru, kneedbare siliconen, is mooi spul. Je kunt er MacBook-stroomkabels mee omhullen, of schoenzolen fixen. Je kunt er gaten mee vullen, of bloempotten lijmen. Je kunt er ook een bestekmandje mee repareren. Helaas was de donkergrijze Sugru op: ik had alleen nog maar rode.

Zo ontstond als vanzelf een waar klunstwerk. Bijna een labyrinth te noemen. De symmetrie is ver te zoeken, maar de rode, buigbare siliconenmassa vormde een meer dan uniek patroon op de onderkant van het grijze plastic. En een onverwachte 7. Met de breinaald werd het geheel stevig vastgedrukt rondom de broze grijze staafjes van het mandje.

Eens zien hoe lang dit zo’n mooi klunstwerk blijft. De lijm op het lijmpistool (eerste reparatiepoging) hield in ieder geval geen stand. Als dit ook niet werkt, mag Whirlpool me inderdaad een nieuw mandje sturen. Dan maar een watje.


‘Het stukke bestekmandje’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Dit keer een hele speciale ‘True Artist’! Eentje die ik al jaren ken via social media en die werkelijk de mooiste, luguberste, meest gedetailleerde pentekeningen maakt. Godpipo a.k.a. Arjan Winkelaar.

Bron: Twitter (@Godpipo), portret zelf in mijn bezit (LB)

Arjan maakte een keer portretten van twitter-profielfoto’s en vroeg de gemeenschap vervolgens om te raden wie ’t was. Bij één tekening moest ik gelijk aan Morticia Addams (de moeder van de Addams Family) denken. Ze was het niet. Ik was het zelf. De eer!

Arjan is een autodidact. Nooit les gehad, geen kunstopleiding gedaan (wel eens aangemeld bij ’t KABK (Den Haag) maar uiteindelijk niet doorgezet). Nee, gewoon doen wat je graag doet: tekenen. Ik ken dat gevoel. Tekenen met alles wat je in de vingers krijgt: kleurpotlood, inkt, fineliners, stiften.

“Ik ga zitten en de beelden in mijn hoofd verschijnen op papier. Het zijn ook vrij persoonlijke werken daardoor. Ze gaan over mijn angsten, mijn kijk op de wereld en mijn morbide fascinaties met dood.” Aldus Godpipo.

Maar, wáárom ‘Godpipo’? Arjan verwoordt het zo:
“Godpipo is de profeet van het Pipoïsme. Ontstaan toen Cor Witschge overleed en de kennis (en meer) van Pipo in mij gegoten werd. Op dat moment werd het Pipoïsme een werkelijkheid op aarde en werd mijn functie de profeet van Pipo te zijn, die in de eeuwige avonturen verblijft. Als Godpipo vertaal ik de woorden, kennis en meer naar de mensen.”
Heel simpel dus.

Bron: Godpipo (Arjan Winkelaar)

Een terugkerend motief in zijn werk: het labyrint. Zijn fascinatie voor “De eindeloosheid op een klein oppervlak” wordt erdoor gemarkeerd. Daarnaast is Arjan (te) perfectionistisch:
“Ik ben altijd bezig iets nieuws te maken, omdat ik nooit echt tevreden ben. Altijd, in elk werk, zie ik de fouten en dan moet het de volgende keer beter. Niet dat ik een tekening nogmaals maak: ik maak gewoon een nieuwe.”
Labyrinthen horen bij zijn hele zijn; sinds de diagnose Asperger (ASS) is het labyrinth symbool voor de doolhoven in zijn hoofd, de structuren in de chaos. (Lees hier meer). Ze zorgen in ieder geval voor werkelijk fascinerend mooie kriebeltekeningen.

Bron: Godpipo (Arjan Winkelaar)

Wat ik persoonlijk boeiend vind aan zijn werk? Het feit dat beelden ontstaan met hele fijne patronen. Zoals Chuck Close dat doet met een soort van mozaïek van kleurpunten, doet Arjan dat met getekende vormen die elkaar aanvullen en complementeren tot een geheel ontstaat. Praktisch niets wordt ‘simpel’ ingekleurd, alles bestaat uit kleinere delen of kleurpunten.

Godpipo zoekt nog een plek waar hij met andere kunstenaars kan werken, ideeën uit kan wisselen en werk kan tonen. Vooral online schijnt er gebrek te zijn aan zo’n plek. Natuurlijk ben ik hier op ‘Klunst’ bereid om ‘gastklunstenaars’ op te nemen, maar eigenlijk is mijn doel een dergelijk platform op te richten (op klunstenaars.nl: een toekomstproject). Maar natuurlijk voelt niet iedere kunstenaar zich – geheel begrijpelijk – geroepen om zijn werk als ‘gekluns’ te categoriseren. Wat ook niet hoeft, zelfs niet binnen het kader van de klunstenaars.


Gelukkig kun je Arjan ‘Godpipo’ Winkelaars werk ook gewoon kopen, namelijk >> hier <<


Het kleurige, maar niet minder morbide werk van Godpipo:

Bron: Godpipo (Arjan Winkelaar)

 

Bron: Godpipo (Arjan Winkelaar)

Productiedatum: 21-22 juni 2017
Productietijd: ca. 1,5 uur
Prijs: pak koffiebonen van de Lidl (die roze-rode verpakking)


 

Materiaal:

Bron: © Klunst.nl

 

Een oud Diddl-dienblad (afvalcentrum – metaalcontainer)
Acrylverf
Koffiemot (gedroogd) (echt, ja)
Spuitvernis

Over dit Klunstwerk:

Lastig. Dat was het. Een abstract ‘koffiekopje’, bijna niet herkenbaar (met opzet, natuurlijk), en met een 3D-rand van reliëfverf. En dan ook nog een beetje mooi rond (mislukt).
Lastig. Lastig.

Omdat het zo lastig was en ik ‘koffiedik KIJKEN’ wilde uitbeelden, heb ik er maar een soort van iris van gemaakt. Van een afstandje lijkt het dus een beetje op een vierkant oog. Met een beetje fantasie. Een beetje véél fantasie.

Bron: © Klunst.nl

Het dienblad zelf was niet om aan te zien: Diddl moest coûte que coûte verdwijnen. Eerst witten dus. En voorzien van een bruine koffierand.

De koffie zelf in het kopje draperen was geen punt, maar is nu wel een grote stip geworden, waar u van alles in kunt zien als u de ogen even sluit. Helaas ruikt het niet meer naar koffie vanwege de dragersmurrie en de vernislaag on top. Sorry. Als u een kunstwerk met stank zoekt, verwijs ik u graag door naar de ‘Smoley’.

Een ware kluns maakt natuurlijk éérst het haakje aan het werk en legt het vervolgens op tafel om te paraferen. Op de kop, wat dacht je dan.

En oh ja, ik heb de achterkant gesigneerd met een watervaste viltstift die de laag spuitlak niet standhield. Het woord ‘kijken’ is dus een beetje uitgelopen. Dan weet u dat ook.


‘Koffiedik kijken!’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

 

Bron: © Klunst.nl