Berichten

Productiedatum: 16 november 2019
Productietijd: < 30 minuten
Prijs: niet te koop


© Klunst.nl

Materiaal:

Groot doek van de Action
Acrylverf
Spuitvernis

Over dit Klunstwerk:

Ook dit is wederom een snelproductie in eigen zaak: het andere kind wilde ook wat. Dat kind heeft echter een kamer met een bruine muur, dus groen was geen optie. En “graag iets abstracter, ja?” was de verdere input die ik als waar klunstenaar meekreeg. U vraagt, wij draaien.

“Abstract genoeg, jongen?”
“Ja hoor. Mooi recht met een beetje krom.”
“Fijn dat het je goedkeuring kan wegdragen.”
“Maar… wat moet die postzegel daar, aan de verkeerde kant?”
“Niks.”
“Oké.”

Ook dit markante hoekwerk hangt nu dus aan de muur. En mag blijven hangen, voor zover ik weet. Wat is het leven van een klunstenaar toch enerverend.


‘Postzegel verkeerd’

Productiedatum: 15 november 2019
Productietijd: < 30 minuten
Prijs: niet te koop


Bron: © Klunst.nl

Materiaal:

Groot doek van de Action
Acrylverf
Spuitvernis

Over dit Klunstwerk:

Kinderen worden groot. Daarmee komen ook grote wensen. Puberwensen. Zoals een slaapkamer met meer privacy en een volwassen interieur. En bij een volwassen interieur hoort een fatsoenlijk klunstwerk. Dit werk is gebaseerd op de rustgevende groene en turquoise pastelkleuren.

Een criticus: “Tranquille met een vleugje spitspuntig reliëf laat de aanschouwer experiëren dat niet alles altijd even smooth kan zijn in een oerwoud. Geraffineerde bladerdetails en smaakvolle druppels maken dit unieke, stormachtige werk af.”

Geheel zoals het een puber betaamt, was het kind zelf niet openlijk enthousiast. “Ken d’r bij door, ma. Je mag ‘m wel laten hangen.” Een lovender commentaar had ik ook zeker niet verwacht.

 


‘Storm in de Jungle’

Bron: © Klunst.nl

Nee. Geen movie. Wel een hoop kleurenmeuk van de Action. Loop een willekeurige winkel van die keten binnen en je wordt overrompeld door de meest grote zooi in de prachtigste (en waarschijnlijk ook giftige) gifkleuren.

U mag raden wat het is. Geen zorgen, het is niet moeilijk.

Kleuriger konden we het niet maken. Stommer gaat daarentegen wel lukken.

Bron: © Klunst.nl (all photos)

Het is even stil geweest hier op Klunst. ‘Even’ als in: een dik jaar. Dat had een hoop redenen. Eén daarvan was een complete verhuizing. Niet van de site (die komt nog), maar van de klunstenaar zelf. En het leven tussen dozen en met de hele nasleep van de bouw maakt het produceren van klunst toch wat lastig.

Inmiddels heb ik een heel nieuw ‘atelier’ (wat geen atelier is, want dat hebben klunstenaars niet nodig; gewoon een tafel met een berg utensilien is voldoende), inclusief een hoop witte muren voor een eigen privé-galerie. Eentje is er al vol. Op anderen is nog zat plek. Die komt óók vol, want er is toch geen (IS-)kip die mijn creaties wil kopen. Niet eens voor een doos wijn.

Maakt niet uit; die wijn koop ik zelf wel. En zo kan ik mijn baby’s dagelijks bekijken.
Niemand anders doet het immers.

En ik zag dat het zo goed was.

Ja, u ziet het goed. Dat daar in het midden is géén klunst, maar ware kunst: een portret van mij, gemaakt door de grote Godpipo (Arjan)! Ik vond het portret daar prachtig staan, zo tussen de ‘Smoley’ (Smoking Smiley) en het wendbare ‘In je broekje!’-schilderij (met echte tanga, schaamhaar en billenkant)

 

Productiedatum: ergens in oktober 2017
Productietijd: 30 minuten
Prijs: een grote bos rode kunstrozen


Materiaal:

Bron: © Klunst.nl

Een oud schilderij met een vage, verlepte afdruk van een roos (afvalcentrum)
Acrylverf
Spuitvernis

Over dit Klunstwerk:

Toen ik het ding bij het afvalcentrum in de bak met recycle-rotzooi zag liggen, kreeg ik intens medelijden. Daar, in die troosteloze bak leek namelijk al, alsof de beeltenis, die ooit een roos had voorgesteld, maar dat al lang niet meer was, in stilte bitter huilde. Zonder tranen.

En huilen zonder tranen is nog triester, nog oeverlozer dan huilen met tranen. Mijn besluit stond vast: deze roos zou de tranen krijgen die haar toekwamen. Zo geschiede. Een pimpende penseelstreek hier, een kloddertje acryl daar, druipertje zus, blubje zo. Wat klunzige witte spetters en een paar waterige tranen als kliederkers op de taart.

Voilá, ze huilt. Zoals een roos behoort te huilen.
De klunstenaar is klaar.

 


‘De Huilende Roos’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Cleavage_(5348024515).jpg

Britney Spears en kunst. Het was al niks en het wordt ook niks meer. Maar: “Sometimes you just gotta play!” roept Miss Britney vol overgave. En dat doet ze. Spelen met een penseel. En haar borsten.

Haar huisslaven hebben twee witte boardjes voorbereid: één met voorgeschilderde blommekes, één met een aantal zwierige, kleurige streepjes. Britney gaat ervoor staan, in passende outfit. Hotpants, twee sportbeha’s over elkaar een een wapperend, doorzichtig gewaad-ding om haar heen gedrapeerd.

“Shoot!” Je hoort het haar niet roepen, maar je kunt het wel raden: hét moment dat ze haar borsten ver genoeg omhoog gepushed heeft, dat er een ‘cleavage’, een tussenborst-gleufje ontstaat, is daar! Er zou theoretisch zelfs een penseel in kunnen blijven hangen. Oh, het kunstzinnige… Omkleed door zachte rondingen. Voor héél even.

Voor een langer effect had Brit een Dirndl-jurk aan moeten trekken, en dát is nu eenmaal héél veel (té veel?) gedoe. Bovendien zie je dan de rest van het BBB-trio niet meer.

Hoe dan ook: kijk het filmpje even verder. Het is een straf, ik weet het, maar toch. Doe het. De spanning… Wát produceert Prittme daar? Ach, who cares.

Dan hét moment: Floep! Haar borsten zijn weg! Met een penseel in de hand – en niet tussen de borsten – had Brit duidelijk geen mogelijkheid meer om de hele handel nog up te pushen; er moest ‘geschilderd’ worden. De cleavage, de decolleté-gleuf, is op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Ergens aan de zijkanten hangt nog iets wat voor borsten door moet gaan.

Sorry Brit, maar dát is niks… (meer). Als je al een ‘kunst(mat)ig’ filmpje post met bewerkte borstjes aan het begin, zorg dan dat je theezakjes, zodra je je linker arm laat hangen, óók aan het eind nog even gepimpt worden? Ja? Voor het artistieke effect én voor die 4 miljoen Instagrammers die je gelikt hebben, moet dát er toch wel uit kunnen? Als je je al artistiek wilt voordoen, leer dan eens fatsoenlijk photoshoppen.

Dag, dag, bloemetjes!
Dag, dag, borstjes!
Dag, dag, Britney!
Jij kluns!

bron: eigen werk (T.L.)

Ooit al eens opgemerkt hoe mooi het is ’s nachts op de autosnelweg? Al die lichten die voorbij zoeven, de kleuren die zich als een film voor je afspelen? Mijn kinderen in ieder geval wel. En ze hebben de ‘lichtschilderij’-functie op hun foon ontdekt. Dat ook.

Dit resulteerde in een prachtige serie hypnotiserende, deels oerknalachtige Autobahn-fotoklunst.

Alle foto’s zijn gemaakt door mijn kroost (14 en – toen nog – 11), terwijl ik mij braaf op de 900 kilometer asfalt tussen Nederland en Oostenrijk concentreerde. Zo zie je maar: iedereen kan het, k(l)unstige foto’s maken, die zó in het museum kunnen hangen. Geen klunst aan.

Bron (alle foto’s): eigen werk T.L. (14) & K.L. (11)
© Klunst.nl

Productiedatum: 14 augustus 2017
Productietijd: ca. 15 minuten (inclusief kneedtijd)
Prijs: niet te koop (want nog in gebruik)


 

Bron: © Klunst.nl

Materiaal:

– Bestekmandje van IKEA-vaatwasser
– Rode Sugru
– Breinaald

Over dit Klunstwerk:

Een noodproject. Wegens messen die door kinderen met de punt naar beneden in de bestekmand worden gemieterd, is de onderkant van het mandje op meerdere plaatsen compleet doorboord. Daardoor valt bestek door het mandje heen en blokkeert de sproeiarmen onderin de machine. Gevolg: Vies blijvende vaat. Conclusie: dat moet gerepareerd worden. Een nieuwe bestellen is voor watjes.

Een waar klunstenaar denkt dan: waarom niet meteen een klunstwerk ervan maken? Zo gedacht, zo gedaan. Sugru, kneedbare siliconen, is mooi spul. Je kunt er MacBook-stroomkabels mee omhullen, of schoenzolen fixen. Je kunt er gaten mee vullen, of bloempotten lijmen. Je kunt er ook een bestekmandje mee repareren. Helaas was de donkergrijze Sugru op: ik had alleen nog maar rode.

Zo ontstond als vanzelf een waar klunstwerk. Bijna een labyrinth te noemen. De symmetrie is ver te zoeken, maar de rode, buigbare siliconenmassa vormde een meer dan uniek patroon op de onderkant van het grijze plastic. En een onverwachte 7. Met de breinaald werd het geheel stevig vastgedrukt rondom de broze grijze staafjes van het mandje.

Eens zien hoe lang dit zo’n mooi klunstwerk blijft. De lijm op het lijmpistool (eerste reparatiepoging) hield in ieder geval geen stand. Als dit ook niet werkt, mag Whirlpool me inderdaad een nieuw mandje sturen. Dan maar een watje.


‘Het stukke bestekmandje’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Dit keer een hele speciale ‘True Artist’! Eentje die ik al jaren ken via social media en die werkelijk de mooiste, luguberste, meest gedetailleerde pentekeningen maakt. Godpipo a.k.a. Arjan Winkelaar.

Bron: Twitter (@Godpipo), portret zelf in mijn bezit (LB)

Arjan maakte een keer portretten van twitter-profielfoto’s en vroeg de gemeenschap vervolgens om te raden wie ’t was. Bij één tekening moest ik gelijk aan Morticia Addams (de moeder van de Addams Family) denken. Ze was het niet. Ik was het zelf. De eer!

Arjan is een autodidact. Nooit les gehad, geen kunstopleiding gedaan (wel eens aangemeld bij ’t KABK (Den Haag) maar uiteindelijk niet doorgezet). Nee, gewoon doen wat je graag doet: tekenen. Ik ken dat gevoel. Tekenen met alles wat je in de vingers krijgt: kleurpotlood, inkt, fineliners, stiften.

“Ik ga zitten en de beelden in mijn hoofd verschijnen op papier. Het zijn ook vrij persoonlijke werken daardoor. Ze gaan over mijn angsten, mijn kijk op de wereld en mijn morbide fascinaties met dood.” Aldus Godpipo.

Maar, wáárom ‘Godpipo’? Arjan verwoordt het zo:
“Godpipo is de profeet van het Pipoïsme. Ontstaan toen Cor Witschge overleed en de kennis (en meer) van Pipo in mij gegoten werd. Op dat moment werd het Pipoïsme een werkelijkheid op aarde en werd mijn functie de profeet van Pipo te zijn, die in de eeuwige avonturen verblijft. Als Godpipo vertaal ik de woorden, kennis en meer naar de mensen.”
Heel simpel dus.

Bron: Godpipo (Arjan Winkelaar)

Een terugkerend motief in zijn werk: het labyrint. Zijn fascinatie voor “De eindeloosheid op een klein oppervlak” wordt erdoor gemarkeerd. Daarnaast is Arjan (te) perfectionistisch:
“Ik ben altijd bezig iets nieuws te maken, omdat ik nooit echt tevreden ben. Altijd, in elk werk, zie ik de fouten en dan moet het de volgende keer beter. Niet dat ik een tekening nogmaals maak: ik maak gewoon een nieuwe.”
Labyrinthen horen bij zijn hele zijn; sinds de diagnose Asperger (ASS) is het labyrinth symbool voor de doolhoven in zijn hoofd, de structuren in de chaos. (Lees hier meer). Ze zorgen in ieder geval voor werkelijk fascinerend mooie kriebeltekeningen.

Bron: Godpipo (Arjan Winkelaar)

Wat ik persoonlijk boeiend vind aan zijn werk? Het feit dat beelden ontstaan met hele fijne patronen. Zoals Chuck Close dat doet met een soort van mozaïek van kleurpunten, doet Arjan dat met getekende vormen die elkaar aanvullen en complementeren tot een geheel ontstaat. Praktisch niets wordt ‘simpel’ ingekleurd, alles bestaat uit kleinere delen of kleurpunten.

Godpipo zoekt nog een plek waar hij met andere kunstenaars kan werken, ideeën uit kan wisselen en werk kan tonen. Vooral online schijnt er gebrek te zijn aan zo’n plek. Natuurlijk ben ik hier op ‘Klunst’ bereid om ‘gastklunstenaars’ op te nemen, maar eigenlijk is mijn doel een dergelijk platform op te richten (op klunstenaars.nl: een toekomstproject). Maar natuurlijk voelt niet iedere kunstenaar zich – geheel begrijpelijk – geroepen om zijn werk als ‘gekluns’ te categoriseren. Wat ook niet hoeft, zelfs niet binnen het kader van de klunstenaars.


Gelukkig kun je Arjan ‘Godpipo’ Winkelaars werk ook gewoon kopen, namelijk >> hier <<


Het kleurige, maar niet minder morbide werk van Godpipo:

Bron: Godpipo (Arjan Winkelaar)

 

Bron: Godpipo (Arjan Winkelaar)

Productiedatum: 21-22 juni 2017
Productietijd: ca. 1,5 uur
Prijs: pak koffiebonen van de Lidl (die roze-rode verpakking)


 

Materiaal:

Bron: © Klunst.nl

 

Een oud Diddl-dienblad (afvalcentrum – metaalcontainer)
Acrylverf
Koffiemot (gedroogd) (echt, ja)
Spuitvernis

Over dit Klunstwerk:

Lastig. Dat was het. Een abstract ‘koffiekopje’, bijna niet herkenbaar (met opzet, natuurlijk), en met een 3D-rand van reliëfverf. En dan ook nog een beetje mooi rond (mislukt).
Lastig. Lastig.

Omdat het zo lastig was en ik ‘koffiedik KIJKEN’ wilde uitbeelden, heb ik er maar een soort van iris van gemaakt. Van een afstandje lijkt het dus een beetje op een vierkant oog. Met een beetje fantasie. Een beetje véél fantasie.

Bron: © Klunst.nl

Het dienblad zelf was niet om aan te zien: Diddl moest coûte que coûte verdwijnen. Eerst witten dus. En voorzien van een bruine koffierand.

De koffie zelf in het kopje draperen was geen punt, maar is nu wel een grote stip geworden, waar u van alles in kunt zien als u de ogen even sluit. Helaas ruikt het niet meer naar koffie vanwege de dragersmurrie en de vernislaag on top. Sorry. Als u een kunstwerk met stank zoekt, verwijs ik u graag door naar de ‘Smoley’.

Een ware kluns maakt natuurlijk éérst het haakje aan het werk en legt het vervolgens op tafel om te paraferen. Op de kop, wat dacht je dan.

En oh ja, ik heb de achterkant gesigneerd met een watervaste viltstift die de laag spuitlak niet standhield. Het woord ‘kijken’ is dus een beetje uitgelopen. Dan weet u dat ook.


‘Koffiedik kijken!’

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

Bron: © Klunst.nl

 

Bron: © Klunst.nl