Nee. Geen movie. Wel een hoop kleurenmeuk van de Action. Loop een willekeurige winkel van die keten binnen en je wordt overrompeld door de meest grote zooi in de prachtigste (en waarschijnlijk ook giftige) gifkleuren.
U mag raden wat het is. Geen zorgen, het is niet moeilijk.
Kleuriger konden we het niet maken. Stommer gaat daarentegen wel lukken.
Bron: © Klunst.nl (all photos)
Het is even stil geweest hier op Klunst. ‘Even’ als in: een dik jaar. Dat had een hoop redenen. Eén daarvan was een complete verhuizing. Niet van de site (die komt nog), maar van de klunstenaar zelf. En het leven tussen dozen en met de hele nasleep van de bouw maakt het produceren van klunst toch wat lastig.
Inmiddels heb ik een heel nieuw ‘atelier’ (wat geen atelier is, want dat hebben klunstenaars niet nodig; gewoon een tafel met een berg utensilien is voldoende), inclusief een hoop witte muren voor een eigen privé-galerie. Eentje is er al vol. Op anderen is nog zat plek. Die komt óók vol, want er is toch geen (IS-)kip die mijn creaties wil kopen. Niet eens voor een doos wijn.
Maakt niet uit; die wijn koop ik zelf wel. En zo kan ik mijn baby’s dagelijks bekijken.
Niemand anders doet het immers.
En ik zag dat het zo goed was.
Ja, u ziet het goed. Dat daar in het midden is géén klunst, maar ware kunst: een portret van mij, gemaakt door de grote Godpipo (Arjan)! Ik vond het portret daar prachtig staan, zo tussen de ‘Smoley’ (Smoking Smiley) en het wendbare ‘In je broekje!’-schilderij (met echte tanga, schaamhaar en billenkant)
Productiedatum: ergens in oktober 2017
Productietijd: 30 minuten
Prijs: een grote bos rode kunstrozen
Materiaal:
Bron: © Klunst.nl
Een oud schilderij met een vage, verlepte afdruk van een roos (afvalcentrum)
Acrylverf
Spuitvernis
Over dit Klunstwerk:
Toen ik het ding bij het afvalcentrum in de bak met recycle-rotzooi zag liggen, kreeg ik intens medelijden. Daar, in die troosteloze bak leek namelijk al, alsof de beeltenis, die ooit een roos had voorgesteld, maar dat al lang niet meer was, in stilte bitter huilde. Zonder tranen.
En huilen zonder tranen is nog triester, nog oeverlozer dan huilen met tranen. Mijn besluit stond vast: deze roos zou de tranen krijgen die haar toekwamen. Zo geschiede. Een pimpende penseelstreek hier, een kloddertje acryl daar, druipertje zus, blubje zo. Wat klunzige witte spetters en een paar waterige tranen als kliederkers op de taart.
Voilá, ze huilt. Zoals een roos behoort te huilen.
De klunstenaar is klaar.
‘De Huilende Roos’
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Productiedatum: 24-05-2017
Productietijd: 15 minuten
Prijs: een gouden ei
Bron: © Klunst.nl
Materiaal:
Een oud, weggegooid schilderij met voorgestanste, dieperliggende rand (afvalcentrum – houtcontainer)
Een metalen kipdingetje (afvalcentrum – ijzerwarencontainer)
Acrylverf
Spuitvernis
Over dit Klunstwerk:
Een hele snelle. Plankje wit rolleren, randen slordig ‘verzilveren’.
Kop met knijptang van kip afknijpen, hals ‘bewerken’ met acrylbloed.
Lijmpistool ter hand nemen, kip opplakken, afspuiten, klaar. Eitje!!
Maar: je kunt er natuurlijk ook een IS-kip in zien.
Of een onthoofde ridder met pluim.
Of gewoon niks. Maar wel in 3D!
‘Kip zonder Kop’
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Productiedatum: 7 t/m 13 juni
Productietijd: ca. 4 uur in totaal
Prijs: — niet te koop —
Materiaal:
bespannen schilderkarton van de Lidl (gehalveerd, uiteindelijke formaat 12 x 18cm)
zwarte en witte acrylverf
lak
Over deze Klunstwerkjes:
Eigenlijk is dit geen #Klunst. Er is geen klunst aan. Daarvoor stelt het nét iets teveel voor, is het een spoortje té herkenbaar. Niet klunzig genoeg.
Maar: ik heb het geheel – uit pure tijdsnood – in een vlucht en een zucht afgemaakt, dus is toch een beetje klungelig. Portretten met potlood en grafiet tekenen is op zich geen probleem (zie ook: LouDrawsYou.com), maar geheel in zwart-wit, met gewone acrylverf, dat is toch anders.
Bron: © Klunst.nl
Daarom ga ik nu gewoon open en bloot vertellen, hoe je dit soort schilderijtjes in no time kunt produceren. Echt, iedereen kan het. Eerst heb ik de foto’s bewerkt met een zwart-wit filter (op de telefoon: PicsArt is bijvoorbeeld fijn) en uitgeprint op het juiste formaat.
Bron: © Klunst.nl
Met houtskool (of zacht potlood) maak je vervolgens de achterkant egaal grijs en leg je de foto op het – van witte acryl-ondergrond voorziene – schilderkarton. Dan teken je de grote lijnen over, zodat je de verhoudingen goed hebt en weet waar wat ongeveer moet komen. De achterkant werkt dus als een soort carbonpapier.
En dan is het naschilderen geblazen, met een zo fijn mogelijk friemelpenseeltje. Hier komt wel enige kliedervaardigheid aan te pas. Gedulds- en priegelwerk dus. Ik houd gelukkig van priegelwerk. Aflakken met lakspray, klaar.
Het lijkt heel wat, maar in feite stelt het niks voor. Ga je gang!
‘Zwart/Wit’
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl (de bloemige achtergrond/het gras heb ik overigens met een sponsje gedaan)
Bron: © Klunst.nl
Productiedatum: 12 juni 2017
Productietijd: 11 minuten
Prijs: een discobal van enig formaat
Bron: © Klunst.nl
Materiaal:
oud bloemenschilderijtje (20 x 40 cm, bron: afvalcentrum)
roller
acrylverf
Over dit Klunstwerk:
Picture this. John Travolta staat schokschouderend op de dansvloer. De stroboscoop is al lang ergens anders opgehangen, de discobal draait niet meer. Alles is grijs en grauw. Zijn handen bewegen ritmisch op en neer. Ergens in het gebied van zijn kruisraket. Michael mocht dat ook, dus waarom zou hij niet?
Dan verstart hij. Een ingeslikte snik, vermengd met een zwijgzame zucht. John staart wazig naar de binnenvallende, kaarsrechte lijnen maanlicht, heft plots zijn armen ten hemel, en roept: “Al dit moois! Al dit heb ík eruit gedanst! Enkel met mijn handen. En nu ligt het – voor immer verloren – op de door mij ooit zo aanbeden dansvloer. Quel dommage! [vertaling: ‘Fuck!’]”
Wel, het is slechts een voorbeeldje van iets wat u in dit Klunstwerk zou kunnen zien. Maar het hoeft niet. Want in feite zijn het enkel wat rollerstreken met slecht vermengde zwarte en witte verf. Daarop – deels spermacelvormige – druppels geëjaculeerde zwarte verf, die zich zomaar ineens, in vloeiende bewegingen, geheel spontaan tot een huilend mannetje met piemel om wisten te vormen.
Niks bijzonders dus. Gewoon geklungel.
Maar: u zóú het erin kunnen zien. Of niet.
’50 Shades of Saturday Night Fever’
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Zo makkelijk is het. Een spotje op een witte muur en zeggen: “Dit is onzichtbare kunst.” En dat is het dan ook. Mensen staan er bewonderend voor te drentelen: “Ja, ja, prachtig… zie jij erin, wat ik zie? Mijn fantasie slaat echt op hol bij deze creatie… geweldig!”
Invisible Art. Vergelijkbaar met de ‘Nieuwe Kleren van de Keizer’. De 27-jarige Lana Newstrom maakt zulke kunst en noemt zichzelf een nieuwetijdse artist. Kunstenaar van ‘niets’. Zelf zegt ze: “Just because you can’t see anything, doesn’t mean I didn’t put hours of work into creating a particular piece.” Daar hebben we nooit aan getwijfeld, Lana.
Kijk (luister) ook eens naar dit filmpje, dan snapt u het misschien wat beter:
https://youtu.be/4-HZBQrT5Hw
Zelf vindt ze dat ze de prachtigste werken produceert: als je maar genoeg inbeeldingsvermogen en fantasie hebt!
Wel, ik heb nu ook een ‘Lana’ aan de muur hangen! In de keuken. Naast mijn kunst-olijfboompje; daar vond ik het werk echt passend:
Mijn eigen ‘Lana Newstrom’!
Wat nou, u ziet het niet? Jemig zeg. Nou, goed dan, ik zet er even een spotje op:
Mijn ‘Lana Newstrom’ in the spotlights (dat streepje is van de onderkant van de IKEA-papierlamp. Excuses daarvoor; het werpt een ietwat verwarrende schaduw op het werk…)
U ziet het nog stééds niet? Ach, ik had niet anders verwacht. Eigenlijk ís het ook niets…
Maar het is práchtig. Toch?
Een prachtige hoax, dat is het namelijk. Lana heeft als zodanig nooit bestaan, en ze produceerde dus ook nooit dat ‘grote, kunstige niets’. De afbeelding is van een ‘gewone’ fotogalerie (Phil Stern’s Photograhy Exhibition in Milaan in 2010 – zie hier het origineel), maar de kunstwerken zijn weggephotoshopt, zodat het lijkt alsof al die mensen naar een kunstige leegte staan te staren.
Het ‘kunstnieuws’ ging viraal en veroorzaakte veel ophef over de zin en onzin van kunst en over de snobistische kunstcritici. Desalniettemin laat dit geval van ‘This is That’ heel goed zien, dat de hedendaagse moderne visuele, abstracte en minimalistische kunst behoorlijk op de schopstoel zit. Niet alles wordt meer voor ‘zoete kunst’ geslikt. En dat is maar goed ook, want we kunnen immers allemáál niets!
Bron: © Klunst.nl
Productiedatum: 25 mei 2017
Productietijd: 20 minuten (in totaal)
Prijs: moeilijk te verkopen; de duurzaamheid van dit klunstwerk is door het niet al te robuuste bubble plastic niet gegeven. Als u ’t echt wilt hebben, valt erover te praten.
Materiaal:
1 stuk laminaat (afvalcentrum)
acrylverf (wit, zwart, rood)
bubble plastic (Amazon)
duct tape
Over dit Klunstwerk:
De post leverde mij mijn pot met 2,5 liter witte acryl-primer (je moet die oude planken en schilderijen van het afvalcentrum toch ergens mee insmeren voordat je eroverheen kunt kalken).
Tot mijn grote vreugde zat deze pot in geweldig mooi, groot bubble plastic verpakt. Ik pakte mijn hoofd ermee in en riep tegen mijn zoon: “Joehoe! Wie deut mie wat! Níémand kan mij nog wat doen: ik leef vanaf nu in bubble plastic!”
“Niet lang meer, zo te zien,” mompelde hij.
Enfin, het idee was geboren. Een knullig Chinees teken. Betekenis: “Leven”. Zeggen ze. Na mijn klunzige naschilderen heeft het waarschijnlijk een geheel andere betekenis (Scheiße!). Dit in combinatie met eromheen geducttapete folie.
Wat dat bloed (niet echt dit keer, no worries) daar doet? Dat laat ik over aan uw eigen interpretatie. Mij lijkt het duidelijk, in terror times als deze…
Ik heb overigens hemel en aarde moeten bewegen om de bubbelfolie uit de vingers van mijn pubers te houden. Rottige bubbelknijpterroristen.
‘Life in Bubble Plastic’
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
[Ja, ik weet het. Zelfs de foto’s zijn klunzig. Dat hoort zo.]
GingerDeel @gingeraleplus (bron: © LiqueAngel.nl)
Gisteren liet zij wederom een dame lachen bij de overhandiging van haar nieuwe werk: ‘The Smile’; weer een indrukwekkend portret afgeleverd.
A self-made lady artist: Lique Angel.
Of haar portretkunst in ieders smaak valt, blijft de vraag. Is het ware kunst? Of is het een kunstig naschilderen van een foto (wat vele andere kunstenaars overigens ook doen)? Wel, in principe is dat irrelevant. Feit is dat ze haar werk uitermate goed, vakkundig en op originele wijze maakt én ook dusdanig in de markt gezet heeft. Op eigen kracht. Zoals het hoort.
Ze heeft een nieuwe, eigen stijl van portretschilderen ontwikkeld, die ze zelf ‘minimaal realisme’ noemt. Lique is grotendeels autodidact: het ‘verdwaalde’ jaartje kunstacademie wil ze zelf niet meetellen.
‘Zelfbehoud’ (bron: © LiqueAngel.nl)
Op haar site vertelt ze:
“Zonder al teveel fratsen en met zo min mogelijk details probeer ik menselijke kenmerken in hedendaagse sfeer te schilderen.”
En dat doet ze goed: na de – met de huidige moderne (foto)technieken geen probleem meer zijnde – ‘schetsfase’ volgt pas het echte werk: met kleurschakeringen, lijnen, schaduwwerking en zelfs grote vlakken het portret met ambachtelijke schildertechniek met olieverf op het doek brengen. (Meer over haar werkwijze)
Als je al haar werken eens bekijkt, zie je de evolutie van haar schilderkunst. Het ‘minimale’ was in den beginne wel erg sterk aanwezig. Gaandeweg worden de lijnen duidelijker, preciezer en vooral subtieler. Inmiddels heeft ze meer dan 100 werken afgeleverd, waaronder ook (deels zwaar) erotische. Vergelijk de beginwerken eens met haar huidige, dan begrijpt u wat ik bedoel qua ‘evolutie’.
Lique’s meesterzet: ze schilderde BN’ers en ook internationale beroemdheden, waardoor ze opviel met haar geheel eigen stijl. Zelfs het nieuwsaccount rond Ricky Gervais merkte haar werk op en was zeer gecharmeerd:
Portret Ricky Gervais (bron: © LiqueAngel.nl)
Mike Di Bello @Madbello (bron: © LiqueAngel.nl)
Maar ook de minder bekende mens is geen uitzondering in haar oeuvre: Vele twitteraars, zoals Mike Di Bello (@Madbello), GingerDee (@gingeraleplus, zie foto bovenaan deze blog) en Annemieke (@A_Mieke), zijn ook al op eigenzinnige wijze vastgelegd.
@A_Mieke (bron: © LiqueAngel.nl)
Zelfs het schilderen van de ‘grote, oude meesters’ schuwt ze niet. Van Gogh, Rembrandt, Dali, you name it. Met veel kleur of juist in minimalistisch zwart-wit, het resultaat mag er steeds weer zijn. En het mooie van haar kunst? De prijs is te behappen! Ze heeft zelfs een hele serie ‘Artfordables’ geproduceerd. Betaalbare kunst dus.
Het werk van Lique Angel is – in de ogen van *Klunst* – een prima voorbeeld van vakmanschap en originaliteit, gecombineerd met goede marketing én betaalbaarheid. Chapeau!
Van Gogh (bron: © LiqueAngel.nl)
Dali (bron: © LiqueAngel.nl)
Rembrandt (bron: © LiqueAngel.nl)
Bron: © Klunst.nl
Subtitel: ‘Het verklote klunstwerk’
Productiedatum: in de periode van 18 t/m 21 mei
Productietijd: onbekend wegens aansluitende restauratie
Afmetingen: ca. 16 x 16cm (klein dus. Past overal)
Prijs: n.o.t.k.
Materiaal:
Een oud ‘iets’ (soort van asbaktegel) van het afvalcentrum, lichamelijke restanten/materialen (19 nagels, 3 korstjes (been), 1 blaar (hier nog aan de vinger te bewonderen, gevolg van klunstwerk ‘Smoley‘), 6 druppels bloed, schaamhaar), secondenlijm, acrylverf, spuitlak, foute vernis, meer acrylverf, goede vernis (transparante lak).
Over dit Klunstwerk:
‘De groeten van Hannibal’ is een klunstwerk bij uitstek. De productietijd is aanzienlijk vergroot door het feit dat ik het werk met een nieuwe vernis afwerkte. Deze vernislaag werd echter niet ‘glashelder’, zoals op de verpakking stond, maar bleef melkachtig wit, waardoor de groet zelf, de doodskopvlinder, nog maar nauwelijks te zien was. Een nachtvlinder met een melkmuil was het resultaat. Ja, ik kluns.
Bron: © Klunst.nl
Aldus volgde dus de moeizame restauratie van het werk, dat op zich al een priegelwerk van jewelste was. De nagels – van mij als ook van dhr. Koelman, aangezien mijn nagels te klein waren en niet snel genoeg weer aangroeiden, i.t.t. het schaamhaar – waren enkel met pincet te positioneren. De korstjes en blaarrestanten evenzo. Het bloed was daarentegen weer makkelijker: gewoon druppen.
Mag u raden waar al die lichamelijke restmaterialen nu werkelijk gebleven zijn in dit werk. Overigens: mocht u dit klunstwerk weten te bemachtigen, kunt u dit door de afwerking met lak eventueel ook als asbak gebruiken (geen garantie wegens mogelijk niet geheel ongiftige dampen van nagels en lak). Een peuk uitdrukken op een klunstwerk, wat is er mooier? Mocht u echter juist (voor langere tijd) willen stoppen met roken, adviseer ik u de aanschaf van het klunstwerk ‘Smoley‘.
Ik ga ervan uit dat de titel geen verdere uitleg behoeft.
Ik heb hier dus daadwerkelijk een stukje van mezelf in gestopt. A true piece of me.
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
NB: in reactie op 37 binnengekomen mails:
dit klunstwerk heeft geen enkele connectie met de recente gebeurtenissen. Mocht u zich er toch op de een of andere manier door gekwetst voelen, dan ligt dat aan u. Niet aan mij.
Recente reacties