Iedereen heeft het natuurlijk al uitgebreid vernomen: het verhaal van het bananenkunstwerk. De banaan die met ducttape aan een muur geplakt werd door ‘artist’ Maurizio Cattelan, die het “werk” vervolgens ‘Comedian’ noemde.
Het ‘kunstwerk’ dat in werkelijkheid klunst in zijn puurste vorm is en dat geveild werd voor een dikke ton. Wat de gelukkige eigenaar misschien niet helemaal wist, is dat hij enkel het idee van het kunstwerk kocht. Het idee van een op de muur geplakte banaan.Want die banaan gaat natuurlijk verrotten. En dan moet er een nieuwe in de plaats komen.
Of de banaan wordt opgegeten door een andere kunstenaar, David Datuna, die weer het ‘onbetaalbare idee’ had om er een ‘performance art work’ van te maken met de naam ‘Hungry Artist’.
Het wachten is nu op een andere kunstenaar, die de door David uitgepoepte banaan weer omvormt tot een nieuw work of art. Misschien de bananenuitwerpselen met dubbelzijdig plakband op de trekker van een protesterende boer in Den Haag plakken en er dan heel hard, op z’n Minions, “Bananas!” bij gillen?
Maar mijn grote vraag is: waar zit nu precies het copyright op? Heeft die flippo die het oorspronkelijke banaan-aan-de-muur-idee kocht, nu het solo-recht om bananen met ducttape aan de muur te plakken? Of heeft hij het alleenrecht om die te fotograferen? Alleen die banaan, of alle bananen? Mag de doorsnee gewone man nog wel bananen aan de muur plakken? En als iemand dan vervolgens het art idee van het banaan-opeten koopt, mogen wij dan überhaupt nog bananen eten die tevoren met ducttape aan de muur hebben gezeten?
Dat wilde ik testen. Ik heb daarom een eigen versie gemaakt en gefotografeerd (je moet toch ergens beginnen, hè). Dit is overigens een bio-banaan met fairtrade-zegel; in het kader van de hedendaagse duurzaamheid vond ik dat als omgevingsbewuste kunstenaar belangrijk. Daarom heb ik het stickertje ook laten zitten; een unicaat.

Bron: © Klunst.nl
Ik heb daarnaast, om niet meteen volledig in de imitatieproblemen te komen, zwarte ducttape gebruikt in plaats van grijze; het gaat immers om het IDEE van de banaan aan de muur, niet om de banaan of de kleur van de tape zelf. Hoe dan ook, het blijft een stom piece of non-art.
Helaas was heb ik kwalitatief zeer hoogwaardige ducttape gebruikt (plakt als de sodemieter), waardoor bij het verwijderen van de banaan de muur beschadigd raakte. Dit draagt natuurlijk wel weer bij aan de waarde van deze imitatieinstallatie; sunk costs. Of zoiets.

Bron: © Klunst.nl
Maar nu ga ik nog een stapje verder in deze test; ik ben twee ‘artists’ in één. Want ik ben nu óók degene die de banaan opeet:

Bron: © Klunst.nl
Was lekker. Ik houd eigenlijk niet zo van bananen, maar ze zijn goed voor de maag. En deze smaakte bij nader inzien best oké.
Maar nu volgt de ware experimentele fase: de derde ‘artist’ in mij doet een bijdrage. Ik heb een nieuwe, nog niet geperformde installatie gecreëerd: ‘Sidonia feat. Banana peel on the Broomstick’.

Bron: © Klunst.nl
U mag bieden. Voor het idee. Voor zolang het duurt. De bananenschil mag u ook hebben (zolang deze nog niet opgelost is), maar de bezem krijgt u niet. De muur ook niet.
Biedingen voor dit supernieuwe, originele, vervolgklunstwerk: vanaf 180.000 euro.
De artist & de banaan – Copyright-vragen?
BlogIedereen heeft het natuurlijk al uitgebreid vernomen: het verhaal van het bananenkunstwerk. De banaan die met ducttape aan een muur geplakt werd door ‘artist’ Maurizio Cattelan, die het “werk” vervolgens ‘Comedian’ noemde.
Het ‘kunstwerk’ dat in werkelijkheid klunst in zijn puurste vorm is en dat geveild werd voor een dikke ton. Wat de gelukkige eigenaar misschien niet helemaal wist, is dat hij enkel het idee van het kunstwerk kocht. Het idee van een op de muur geplakte banaan.Want die banaan gaat natuurlijk verrotten. En dan moet er een nieuwe in de plaats komen.
Of de banaan wordt opgegeten door een andere kunstenaar, David Datuna, die weer het ‘onbetaalbare idee’ had om er een ‘performance art work’ van te maken met de naam ‘Hungry Artist’.
Het wachten is nu op een andere kunstenaar, die de door David uitgepoepte banaan weer omvormt tot een nieuw work of art. Misschien de bananenuitwerpselen met dubbelzijdig plakband op de trekker van een protesterende boer in Den Haag plakken en er dan heel hard, op z’n Minions, “Bananas!” bij gillen?
Maar mijn grote vraag is: waar zit nu precies het copyright op? Heeft die flippo die het oorspronkelijke banaan-aan-de-muur-idee kocht, nu het solo-recht om bananen met ducttape aan de muur te plakken? Of heeft hij het alleenrecht om die te fotograferen? Alleen die banaan, of alle bananen? Mag de doorsnee gewone man nog wel bananen aan de muur plakken? En als iemand dan vervolgens het art idee van het banaan-opeten koopt, mogen wij dan überhaupt nog bananen eten die tevoren met ducttape aan de muur hebben gezeten?
Dat wilde ik testen. Ik heb daarom een eigen versie gemaakt en gefotografeerd (je moet toch ergens beginnen, hè). Dit is overigens een bio-banaan met fairtrade-zegel; in het kader van de hedendaagse duurzaamheid vond ik dat als omgevingsbewuste kunstenaar belangrijk. Daarom heb ik het stickertje ook laten zitten; een unicaat.
Bron: © Klunst.nl
Ik heb daarnaast, om niet meteen volledig in de imitatieproblemen te komen, zwarte ducttape gebruikt in plaats van grijze; het gaat immers om het IDEE van de banaan aan de muur, niet om de banaan of de kleur van de tape zelf. Hoe dan ook, het blijft een stom piece of non-art.
Helaas was heb ik kwalitatief zeer hoogwaardige ducttape gebruikt (plakt als de sodemieter), waardoor bij het verwijderen van de banaan de muur beschadigd raakte. Dit draagt natuurlijk wel weer bij aan de waarde van deze imitatieinstallatie; sunk costs. Of zoiets.
Bron: © Klunst.nl
Maar nu ga ik nog een stapje verder in deze test; ik ben twee ‘artists’ in één. Want ik ben nu óók degene die de banaan opeet:
Bron: © Klunst.nl
Was lekker. Ik houd eigenlijk niet zo van bananen, maar ze zijn goed voor de maag. En deze smaakte bij nader inzien best oké.
Maar nu volgt de ware experimentele fase: de derde ‘artist’ in mij doet een bijdrage. Ik heb een nieuwe, nog niet geperformde installatie gecreëerd: ‘Sidonia feat. Banana peel on the Broomstick’.
Bron: © Klunst.nl
U mag bieden. Voor het idee. Voor zolang het duurt. De bananenschil mag u ook hebben (zolang deze nog niet opgelost is), maar de bezem krijgt u niet. De muur ook niet.
Biedingen voor dit supernieuwe, originele, vervolgklunstwerk: vanaf 180.000 euro.
‘Postzegel verkeerd’ (bruin!)
GalerijProductiedatum: 16 november 2019
Productietijd: < 30 minuten
Prijs: niet te koop
© Klunst.nl
Materiaal:
Groot doek van de Action
Acrylverf
Spuitvernis
Over dit Klunstwerk:
Ook dit is wederom een snelproductie in eigen zaak: het andere kind wilde ook wat. Dat kind heeft echter een kamer met een bruine muur, dus groen was geen optie. En “graag iets abstracter, ja?” was de verdere input die ik als waar klunstenaar meekreeg. U vraagt, wij draaien.
“Abstract genoeg, jongen?”
“Ja hoor. Mooi recht met een beetje krom.”
“Fijn dat het je goedkeuring kan wegdragen.”
“Maar… wat moet die postzegel daar, aan de verkeerde kant?”
“Niks.”
“Oké.”
Ook dit markante hoekwerk hangt nu dus aan de muur. En mag blijven hangen, voor zover ik weet. Wat is het leven van een klunstenaar toch enerverend.
‘Postzegel verkeerd’
‘Storm in de Jungle’ (groen!)
GalerijProductiedatum: 15 november 2019
Productietijd: < 30 minuten
Prijs: niet te koop
Bron: © Klunst.nl
Materiaal:
Groot doek van de Action
Acrylverf
Spuitvernis
Over dit Klunstwerk:
Kinderen worden groot. Daarmee komen ook grote wensen. Puberwensen. Zoals een slaapkamer met meer privacy en een volwassen interieur. En bij een volwassen interieur hoort een fatsoenlijk klunstwerk. Dit werk is gebaseerd op de rustgevende groene en turquoise pastelkleuren.
Een criticus: “Tranquille met een vleugje spitspuntig reliëf laat de aanschouwer experiëren dat niet alles altijd even smooth kan zijn in een oerwoud. Geraffineerde bladerdetails en smaakvolle druppels maken dit unieke, stormachtige werk af.”
Geheel zoals het een puber betaamt, was het kind zelf niet openlijk enthousiast. “Ken d’r bij door, ma. Je mag ‘m wel laten hangen.” Een lovender commentaar had ik ook zeker niet verwacht.
‘Storm in de Jungle’
Bron: © Klunst.nl
‘Action Color Movie’
FotoklunstNee. Geen movie. Wel een hoop kleurenmeuk van de Action. Loop een willekeurige winkel van die keten binnen en je wordt overrompeld door de meest grote zooi in de prachtigste (en waarschijnlijk ook giftige) gifkleuren.
U mag raden wat het is. Geen zorgen, het is niet moeilijk.
Kleuriger konden we het niet maken. Stommer gaat daarentegen wel lukken.
Bron: © Klunst.nl (all photos)
“Art should disturb the comfortable”
BlogLaatst zag ik weer eens het welbekende art statement voorbij komen. Een statement waardoor de in februari dit jaar ‘opgeheven’ klunstpauze – die ik aansluitend toch weer meer dan een half jaar lang wist te continueren – nu toch daadwerkelijk tot een einde is gekomen.
Welk statement? Dit statement:
“ART SHOULD COMFORT THE DISTURBED
AND
DISTURB THE COMFORTABLE.”
Wie zei dat?
Nou? Wie denk je?
Ja, juist!
Ons aller Banksy.
To be correct: Banksy zei het óók. Oorspronkelijk stamt de quote namelijk van de poëet en (o.a.) mensenrechtenactivist Cesar A. Cruz.
Bron: © Klunst.nl (credits 4 the blood drop: pixabay.com)
Ik ben heel hard aan het denken of dat nu daadwerkelijk is, wat kunst zou moeten (doen). Het is misschien iets wat sommige kunstvormen óók zouden moeten doen, maar niet iets wat kunst per definitie móét doen.
Ik ben een leek wat kunst betreft, dat heb ik al eerder uitgelegd. Ik ben precies die doorsnee huppeltrut die óók wat knutselt, klungelt, schildert en tekent. Die naar eigen kunnen wat in ’t rond ‘klunst’, dus. Wat zoek ik dan in de ware kunst? In ieder geval niet per definitie dat, wat mij stoort of wat mij juist comfortabel laat voelen. Ben ik een ‘disturbed one’? Vast. Ben ik een comfort-zoeker? Ook, op zijn tijd.
In ieder geval raakt mij kunst, die mij aanzet tot denken, definitief meer. Daarom ben ik ook in hoge mate gefascineerd door de afbeeldingen van kunstwerken die in onderstaand artikel te zien zijn. In mijn ogen zijn dít kunstwerken die je móét zien, hoe oncomfortabel ook. Omdat zij je met je neus op juist die maatschappelijke issues drukken, die je liever niet ziet. Sommige wat meer dan andere, maar allemaal op de één of andere manier ‘disturbing’.
Kunst met inhoud, met betekenis. Kunst die je laat reflecteren op de status van de maatschappij. Dat is bijvoorbeeld wat ik met ‘Life in bubble plastic’ wilde doen (een klunstwerk dat ik overigens inmiddels ook alweer heb moeten renoveren en restaureren: de lucht was eruit :-) ). En dat is tegelijk ook wat ik bij erg veel werken duidelijk mis: het ís gewoon niets. Lucht. Enkel een ‘verhaal’ dat de – al dan niet zelfbenoemde – kunstenaar in kwestie eraan heeft meegegeven. Zonder dat verhaal is het, wat het is: gapende leegte. En dat terwijl juist kunst zou moeten oproepen tot eigen interpretatie, tot zélf nadenken over dat mogelijke verhaal, over het mogelijke issue erachter. Het blijft een oneindige discussie.
Ding dong – pauze voorbij!
BlogHet is even stil geweest hier op Klunst. ‘Even’ als in: een dik jaar. Dat had een hoop redenen. Eén daarvan was een complete verhuizing. Niet van de site (die komt nog), maar van de klunstenaar zelf. En het leven tussen dozen en met de hele nasleep van de bouw maakt het produceren van klunst toch wat lastig.
Inmiddels heb ik een heel nieuw ‘atelier’ (wat geen atelier is, want dat hebben klunstenaars niet nodig; gewoon een tafel met een berg utensilien is voldoende), inclusief een hoop witte muren voor een eigen privé-galerie. Eentje is er al vol. Op anderen is nog zat plek. Die komt óók vol, want er is toch geen (IS-)kip die mijn creaties wil kopen. Niet eens voor een doos wijn.
Maakt niet uit; die wijn koop ik zelf wel. En zo kan ik mijn baby’s dagelijks bekijken.
Niemand anders doet het immers.
En ik zag dat het zo goed was.
Ja, u ziet het goed. Dat daar in het midden is géén klunst, maar ware kunst: een portret van mij, gemaakt door de grote Godpipo (Arjan)! Ik vond het portret daar prachtig staan, zo tussen de ‘Smoley’ (Smoking Smiley) en het wendbare ‘In je broekje!’-schilderij (met echte tanga, schaamhaar en billenkant)
Invitation!
UncategorizedLorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit. Aenean commodo ligula eget dolor. Aenean massa. Cum sociis natoque penatibus et magnis dis parturient montes, nascetur ridiculus mus. Donec quam felis, ultricies nec, pellentesque eu, pretium quis, sem. Nulla consequat massa quis enim.
Vivamus elementum semper nisi. Aenean vulputate eleifend tellus. Aenean leo ligula, porttitor eu, consequat vitae, eleifend ac, enim. Aliquam lorem ante, dapibus in, viverra quis, feugiat a, tellus.
Donec pede justo, fringilla vel, aliquet nec, vulputate eget, arcu. In enim justo, rhoncus ut, imperdiet a, venenatis vitae, justo. Nullam dictum felis eu pede mollis pretium. Integer tincidunt. Cras dapibus. Vivamus elementum semper nisi. Aenean vulputate eleifend tellus. Aenean leo ligula, porttitor eu, consequat vitae, eleifend ac, enim. Aliquam lorem ante, dapibus in, viverra quis, feugiat a, tellus.
‘De Huilende Roos’
GalerijProductiedatum: ergens in oktober 2017
Productietijd: 30 minuten
Prijs: een grote bos rode kunstrozen
Materiaal:
Bron: © Klunst.nl
Een oud schilderij met een vage, verlepte afdruk van een roos (afvalcentrum)
Acrylverf
Spuitvernis
Over dit Klunstwerk:
Toen ik het ding bij het afvalcentrum in de bak met recycle-rotzooi zag liggen, kreeg ik intens medelijden. Daar, in die troosteloze bak leek namelijk al, alsof de beeltenis, die ooit een roos had voorgesteld, maar dat al lang niet meer was, in stilte bitter huilde. Zonder tranen.
En huilen zonder tranen is nog triester, nog oeverlozer dan huilen met tranen. Mijn besluit stond vast: deze roos zou de tranen krijgen die haar toekwamen. Zo geschiede. Een pimpende penseelstreek hier, een kloddertje acryl daar, druipertje zus, blubje zo. Wat klunzige witte spetters en een paar waterige tranen als kliederkers op de taart.
Voilá, ze huilt. Zoals een roos behoort te huilen.
De klunstenaar is klaar.
‘De Huilende Roos’
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
Bron: © Klunst.nl
The magic disappearance of Britney’s flower power cleavage
UncategorizedBritney Spears en kunst. Het was al niks en het wordt ook niks meer. Maar: “Sometimes you just gotta play!” roept Miss Britney vol overgave. En dat doet ze. Spelen met een penseel. En haar borsten.
Haar huisslaven hebben twee witte boardjes voorbereid: één met voorgeschilderde blommekes, één met een aantal zwierige, kleurige streepjes. Britney gaat ervoor staan, in passende outfit. Hotpants, twee sportbeha’s over elkaar een een wapperend, doorzichtig gewaad-ding om haar heen gedrapeerd.
“Shoot!” Je hoort het haar niet roepen, maar je kunt het wel raden: hét moment dat ze haar borsten ver genoeg omhoog gepushed heeft, dat er een ‘cleavage’, een tussenborst-gleufje ontstaat, is daar! Er zou theoretisch zelfs een penseel in kunnen blijven hangen. Oh, het kunstzinnige… Omkleed door zachte rondingen. Voor héél even.
Voor een langer effect had Brit een Dirndl-jurk aan moeten trekken, en dát is nu eenmaal héél veel (té veel?) gedoe. Bovendien zie je dan de rest van het BBB-trio niet meer.
Hoe dan ook: kijk het filmpje even verder. Het is een straf, ik weet het, maar toch. Doe het. De spanning… Wát produceert Prittme daar? Ach, who cares.
Dan hét moment: Floep! Haar borsten zijn weg! Met een penseel in de hand – en niet tussen de borsten – had Brit duidelijk geen mogelijkheid meer om de hele handel nog up te pushen; er moest ‘geschilderd’ worden. De cleavage, de decolleté-gleuf, is op wonderbaarlijke wijze verdwenen. Ergens aan de zijkanten hangt nog iets wat voor borsten door moet gaan.
Sorry Brit, maar dát is niks… (meer). Als je al een ‘kunst(mat)ig’ filmpje post met bewerkte borstjes aan het begin, zorg dan dat je theezakjes, zodra je je linker arm laat hangen, óók aan het eind nog even gepimpt worden? Ja? Voor het artistieke effect én voor die 4 miljoen Instagrammers die je gelikt hebben, moet dát er toch wel uit kunnen? Als je je al artistiek wilt voordoen, leer dan eens fatsoenlijk photoshoppen.
Dag, dag, bloemetjes!
Dag, dag, borstjes!
Dag, dag, Britney!
Jij kluns!
Lichtklunst! (Light Art)
Fotoklunstbron: eigen werk (T.L.)
Ooit al eens opgemerkt hoe mooi het is ’s nachts op de autosnelweg? Al die lichten die voorbij zoeven, de kleuren die zich als een film voor je afspelen? Mijn kinderen in ieder geval wel. En ze hebben de ‘lichtschilderij’-functie op hun foon ontdekt. Dat ook.
Dit resulteerde in een prachtige serie hypnotiserende, deels oerknalachtige Autobahn-fotoklunst.
Alle foto’s zijn gemaakt door mijn kroost (14 en – toen nog – 11), terwijl ik mij braaf op de 900 kilometer asfalt tussen Nederland en Oostenrijk concentreerde. Zo zie je maar: iedereen kan het, k(l)unstige foto’s maken, die zó in het museum kunnen hangen. Geen klunst aan.
Bron (alle foto’s): eigen werk T.L. (14) & K.L. (11)
© Klunst.nl