“Art should disturb the comfortable”

Laatst zag ik weer eens het welbekende art statement voorbij komen. Een statement waardoor de in februari dit jaar ‘opgeheven’ klunstpauze – die ik aansluitend toch weer meer dan een half jaar lang wist te continueren – nu toch daadwerkelijk tot een einde is gekomen.

Welk statement? Dit statement:

“ART SHOULD COMFORT THE DISTURBED
AND
DISTURB THE COMFORTABLE.”

Wie zei dat?
Nou? Wie denk je?
Ja, juist!
Ons aller Banksy.

To be correct: Banksy zei het óók. Oorspronkelijk stamt de quote namelijk van de poëet en (o.a.) mensenrechtenactivist Cesar A. Cruz.

Bron: © Klunst.nl (credits 4 the blood drop: pixabay.com)

Ik ben heel hard aan het denken of dat nu daadwerkelijk is, wat kunst zou moeten (doen). Het is misschien iets wat sommige kunstvormen óók zouden moeten doen, maar niet iets wat kunst per definitie móét doen.

Ik ben een leek wat kunst betreft, dat heb ik al eerder uitgelegd. Ik ben precies die doorsnee huppeltrut die óók wat knutselt, klungelt, schildert en tekent. Die naar eigen kunnen wat in ’t rond ‘klunst’, dus. Wat zoek ik dan in de ware kunst? In ieder geval niet per definitie dat, wat mij stoort of wat mij juist comfortabel laat voelen. Ben ik een ‘disturbed one’? Vast. Ben ik een comfort-zoeker? Ook, op zijn tijd.

In ieder geval raakt mij kunst, die mij aanzet tot denken, definitief meer. Daarom ben ik ook in hoge mate gefascineerd door de afbeeldingen van kunstwerken die in onderstaand artikel te zien zijn. In mijn ogen zijn dít kunstwerken die je móét zien, hoe oncomfortabel ook. Omdat zij je met je neus op juist die maatschappelijke issues drukken, die je liever niet ziet. Sommige wat meer dan andere, maar allemaal op de één of andere manier ‘disturbing’.

Kunst met inhoud, met betekenis. Kunst die je laat reflecteren op de status van de maatschappij. Dat is bijvoorbeeld wat ik met ‘Life in bubble plastic’ wilde doen (een klunstwerk dat ik overigens inmiddels ook alweer heb moeten renoveren en restaureren: de lucht was eruit :-) ). En dat is tegelijk ook wat ik bij erg veel werken duidelijk mis: het ís gewoon niets. Lucht. Enkel een ‘verhaal’ dat de – al dan niet zelfbenoemde – kunstenaar in kwestie eraan heeft meegegeven. Zonder dat verhaal is het, wat het is: gapende leegte. En dat terwijl juist kunst zou moeten oproepen tot eigen interpretatie, tot zélf nadenken over dat mogelijke verhaal, over het mogelijke issue erachter. Het blijft een oneindige discussie.